Chapter XVI

          Pod presją nadchodzących wydarzeń nie miałam czasu na ciągłe rozmyślania na temat Stana i jego orientacji. Dokładając do tego moje przygotowania do rozmowy kwalifikacyjnej do Akademii Sztuk Pięknych, mój umysł dodatkowo nie przejmował się rozterkami miłosnymi zwanymi Harry Styles. Starałam skupiać się na nauce, ale przede wszystkim na przygotowywaniu portfolio. Egzaminy końcowe nadchodziły wielkimi krokami, a co za tym szło, również moje spotkanie z komisją. Czasami miałam wrażenie, że nie zachowuję się jak typowy uczeń ostatniej klasy, ponieważ pisemne sprawdzanie mojej wiedzy w ogóle mnie nie stresowało. Sprawa wyglądała zupełnie inaczej w przypadku mojej wizyty w Akademii. Wiedziałam, że testy pójdą mi raczej gładko, ponieważ z braku laku i tak przez całe ostatnie lata przykładałam się do nauki dużo bardziej niż moi rówieśnicy, którzy woleli balować, niż przysiąść do książek.

          Ostatnie dni przed wyjazdem do Londynu minęły mi w zadziwiająco szybkim czasie. Pomiędzy pomaganiem Cassie w nauce, rysowaniem i zwykłymi codziennymi sprawami nie zabrakło mi miejsca na rozmowy z moimi przyjaciółmi z Londynu. Louis dzwonił do mnie średnio dwa razy na dzień i zajmował mnie swoimi szalenie „ciekawymi” opowieściami o chłopakach z zespołu. Lubiłam te nasze luźne konwersacje. Dzięki nim czułam jakbym wciąż była obecna w jego życiu. To było naprawdę miłe. Z Harrym natomiast najczęściej wymieniałam po kilkanaście smsów na dzień. Były one z reguły jałowe i tak naprawdę nie wnosiły nic nowego do naszej relacji. Miałam świadomość, że nie jest to wina Harrego, a jednak mimo to coraz częściej przyłapywałam się na tym, że jestem w stosunku do niego oschła i opryskliwa. Bolało mnie, że nie było nam dane porozmawiać jak ludzie i jedyne na co możemy sobie pozwolić to krótkie telefoniczne pogawędki. W taki sposób zdecydowanie nie dało się wyjaśnić tych wszystkich niedomówień, które pojawiły się między nami i właśnie ta świadomość doprowadzała mnie szału. Nie chciałam być nieprzyjemna dla Hazzy, ale ta cholerna bezsilność sprawiała, że zachowywałam się jak wariatka. Pewnie gdyby nie fakt, że miałam na głowie dużo ważniejszych spraw, bezustannie zamartwiałabym się i świrowała z tego powodu. Niespodziewane wiadomości od Eleanor coraz częściej poprawiały mój nastrój. Dziewczyna pisała do mnie w najbardziej nieoczekiwanych momentach, jednak najfajniejsze było w tym to, że poruszała niezobowiązujące, przyjemne tematy, które odciągały moje myśli od stresujących spraw wokół mnie.

          Od samego rana biegałam jak poparzona, nie mogąc znaleźć swojej ulubionej marynarki, którą planowałam założyć na tą ważną okazję. Przeszukałam dosłownie cały swój pokój, lecz nigdzie jej nie było, zupełnie jakby wyparowała. Byłam już bliska płaczu, kiedy całkiem przypadkiem zerknęłam w stronę zapakowanej walizki, która stała tuż obok drzwi. Poczułam się jak kompletna idiotka, zdając sobie sprawę z tego, że marynarka, której szukałam przez cały ten czas, najzwyczajniej w świecie tam sobie leży, spakowana i gotowa do tego, aby założyć ją na dzisiejsze spotkanie. Uderzyłam się z otwartej ręki w czoło, po czym śmiejąc się cicho pod nosem do samej siebie, mruknęłam:

          - Lucy uspokój się, dasz sobie radę.

          Mówiąc to, chwyciłam za rączkę swojego bagażu, po czym ciągnąc go za sobą, ruszyłam w stronę schodów. Nie miałam jednak okazji na zbytnie przemęczanie się, ponieważ niemal od razu doskoczył do mnie Will i zabrał ode mnie walizkę, tłumacząc, że nie powinnam tyle dźwigać. Poczułam się jak kobieta w ciąży, o czym nie omieszkałam mu powiedzieć.

          - Daj mi sobie pomóc póki tutaj jesteś, kiedy będziesz w Londynie, nie będę miał do tego okazji- mężczyzna uśmiechnął się ponuro, a ja poczułam nieprzyjemny uścisk w gardle.

           Właściwie dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że wyprowadzka do Londynu to nie tylko same przyjemności powiązane z bliskością przyjaciół, ale także cała masa przykrości, którą niosła ze sobą rozłąka z moimi przybranymi rodzicami. Odkąd zamieszkaliśmy razem niewiele było takich sytuacji, w których zmuszeni byliśmy rozstać się na dłużej niż tydzień. Wcześniej nie myślałam o tym jak o problemie, jednak wtedy dotarło do mnie, że w Londynie tak naprawdę będę zdana tylko i wyłącznie na siebie. To była przerażająca perspektywa, szczególnie ze względu na to, że przez tych kilka lat zdążyłam bardzo silnie przywiązać się do tej dwójki. Byli dla mnie nie tylko jak prawdziwi rodzice, ale również jak najbliżsi przyjaciele, do których miałam bezgraniczne zaufanie. Mogłam do nich przyjść z każdym problemem i wiedziałam, że zawsze, bez względu na wszystko, zostanę wysłuchana. Byli dla mnie oparciem zawsze wtedy, kiedy najbardziej ich potrzebowałam i nigdy nie będę potrafiła wyrazić słowami tego, jak bardzo jestem im za to wdzięczna.

          - Kochanie chodź, spóźnisz się na pociąg- zawołał Will, wyrywając mnie tym samym z głębokiego zamyślenia.

          Potrząsnęłam delikatnie głową, po czym z nieznacznym uśmiechem błąkającym się na moich ustach, dołączyłam do niego. Eleanor czekała już na nas w progu i mimo iż próbowała się uśmiechać, wiedziałam, że w środku jest kompletnie zrozpaczona. Z nas wszystkich to właśnie ona najbardziej przeżywała każdy mój wyjazd, a ten był dla niej wyjątkowo trudny, ponieważ stanowił piekielnie poważny krok do moje stałej wyprowadzki do stolicy. Kochałam ją i serce pękało mi, kiedy musiałam patrzeć na to jak bardzo się zamartwia. Jednego jednak byłam pewna w stu procentach- nie zachowam się jak Stan i będę wracać do Doncaster tak często, jak tylko będzie to możliwe. Najchętniej zabrałabym Johnsonów razem ze sobą, choć takie rozwiązanie niestety nie wchodziło w grę i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę.

          Wyszliśmy z domu, a William machinalnie ruszył w stronę samochodu. Ja natomiast poczekałam aż Eleanor zakluczy drzwi i kiedy tak się stało, kobieta obróciła się w moją stronę, a ja posyłając jej pokrzepiający uśmiech, złapałam ją za rękę i poprowadziłam do pojazdu. Razem usiadłyśmy na tylnych siedzeniach, wciąż ściskając swoje dłonie. To był niewielki, prosty gest, jednak naprawdę potrafił silnie podnieść mnie na duchu i odgonić ponure myśli. Czułam, że dla brunetki znaczy on tak samo dużo.

          Droga na dworzec minęła w ekspresowym tempie. Rozmawialiśmy o jakiś zupełnie nic nieznaczących drobiazgach, chociaż oczywistym było to, że każdy z nas rozmyśla o dużo bardziej poważnych sprawach. Najwyraźniej jednak nikt nie chciał zakłócić panującego w samochodzie spokoju i wszyscy oddaliśmy się przyjemnej wymianie zdań, dzięki której nawet nie spostrzegłam, kiedy byliśmy już na miejscu. Szybkim krokiem przemierzaliśmy peron, aż w końcu znaleźliśmy się obok pociągu, który miał mnie zabrać do Londynu. Postanowiłam ukrócić pożegnanie z Williamem i Eleanor, jak najbardziej się tylko dało, a to wszystko dlatego, aby oboje dobrze wiedzieli, że jest to jedynie chwilowy stan rzeczy. Uznałam, że jeśli pożegnamy się szybko i bez większego dramatyzmu, uniknę okropnego poczucia winy, które pojawiało się we mnie, kiedy tylko spoglądałam w sarnie oczy swojej opiekunki.

         - El to tylko kilka dni, przecież wiesz- mruknęłam jej do ucha, pokrzepiająco gładząc ją po plecach.

         W pewnym sensie to było miłe, wiedzieć, że ktoś tak bardzo się o mnie martwi, że nawet kilkudniowy pobyt poza domem potrafi go wyprowadzić z równowagi. Jednak z drugiej strony było mi po prostu przykro, że muszę stawiać Eleanor w takiej sytuacji. Kobieta wiele dla mnie poświęciła, oddała mi się cała, kiedy tylko po raz pierwszy pojawiłam się w ich domu. To było niesamowite i nigdy jej tego nie zapomnę i to właśnie dlatego tak ciężko było mi ją zostawiać. Ów wyjazd był jedynie przedsmakiem tego, co miało wydarzyć się już niebawem i wiedziałam, że z tym będzie się jej jeszcze trudniej pogodzić. Byłam jej oczkiem w głowie, więc to że nie będziemy się widywać przez kilka miesięcy z całą pewnością było dla niej czymś trudnym, co sama rozumiałam.

          - Wiem, po prostu dużo zależy od tej rozmowy z dziekanem.. Jeśli dobrze ci pójdzie, będzie to oznaczało, że naprawdę nas zostawisz. To nie tak, że ci nie kibicuję, bo wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej, ale kiedy pomyślę o tym, jak pusto będzie w domu bez ciebie- urwała i parsknęła cicho, próbując stłumić w sobie szloch, który coraz silniej próbował wyrwać się z jej gardła.

          - Będę często przyjeżdżać! W końcu nie wytrzymam zbyt długo bez twojej kuchni- uśmiechnęłam, zachęcająco spoglądając na jej zarumienioną twarz.

          Byłam raczej słaba w pocieszaniu, a moje nieudolne próby rozbawienia kogokolwiek zazwyczaj kończyły się fiaskiem, ale naprawdę robiłam co tylko w mojej mocy, aby chociaż odrobinę poprawić jej humor. Kobieta posłała mi jedynie blady uśmiech, ponownie zagarniając mnie do silnego uścisku.

          - Z resztą.. Jeszcze nie wiadomo, czy się dostanę, to tylko głupia rozmowa wstępna. Jest sporo kandydatów, a ja nie jestem aż tak dobra- wtrąciłam szybko.

         - Jesteś świetna i na pewno się dostaniesz, a my będziemy z ciebie bardzo dumni, już jesteśmy- najwyraźniej Will nie potrafił dłużej tak po prostu bezczynnie przysłuchiwać się naszej wymianie zdań i postanowił wkroczyć do akcji.

         On zawsze wiedział co powiedzieć. Był idealnym wzorem głowy rodziny. Troskliwy, opiekuńczy, ale też stanowczy, jeśli właśnie tego wymagała sytuacja. Dawał nam poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa i choć Eleanor była naprawdę silną kobietą, to wiedziałam, że to właśnie on często bywa jej podporą i bezustannie trzyma w ryzach całą naszą rodzinę. W gruncie rzeczy William bardzo przypominał mi mojego prawdziwego ojca i dzięki czemu był mi jeszcze bardziej bliski.

         - Oh, dobrze już! Koniec tego, bo wszyscy się rozpłaczemy, a twój pociąg zaraz odjeżdża- rzuciła w końcu El, ocierając przy tym łzy, które niebezpiecznie gromadziły się w kącikach jej oczu.

        - Masz rację, powinnam już iść. Odezwę się po wszystkim, kiedy będę u Louisa. Do zobaczenia!- mówiąc to, odwróciłam się na pięcie i ciągnąc za sobą swój bagaż, wsiadłam do pociągu.

        Zajęłam jedno z wolnych miejsc przy oknie i po raz ostatni pomachałam do swoich przybranych rodziców. Zaraz potem maszyna ruszyła, powoli tocząc się po torach w stronę Londynu. Ciężko było mi określić swój nastrój. Mieściło się we mnie tyle sprzecznych emocji, że nazwanie tego stanu jednym słowem było po prostu nierealne. Stres i zdenerwowanie wynikające z nadchodzącej rozmowy z dziekanem, smutek, który towarzyszył mi za każdym razem, kiedy opuszczałam Doncaster, ale przede wszystkim ekscytacja. Po kilku długich tygodniach rozłąki znów miałam zobaczyć się z przyjaciółmi i to właśnie ta świadomość sprawiała, że czułam się taka nakręcona. Miałam cholerne szczęście, że akurat w tym terminie Louis, Harry i reszta chłopaków również są w stolicy. Wiedziałam, że to tylko chwilowy stan, wynikający z tego, że mają krótką przerwę od koncertowania, dlatego tym bardziej byłam zadowolona, że udało mi się ustawić taki, a nie inny termin rozmowy wstępnej. To byłoby przykre- być w Londynie i nie móc się z nimi spotkać. Na szczęście tym razem los się do mnie uśmiechnął.

         Droga w sporej mierze minęła mi przy słuchaniu muzyki, ale również zdążyłam w tym czasie wymienić kilka krótkich smsów z panną Candler, umawiając się z nią na kawę. Właśnie zbierałam się do wyjścia, kiedy mój telefon dał o sobie znać. Byłam przekonana, że to nic innego jak wiadomość od Eleanor z adresem i nazwą lokalu, w którym mamy się jutro spotkać, ale jak się chwilę później okazało w mojej skrzynce odbiorczej czekała na mnie miła niespodzianka.

         Nie mogę się doczekać, aż w końcu Cię zobaczę. XX

          Poczułam jak przyjemna fala ciepła rozchodzi się po całym moim ciele w momencie, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że to sms od Harrego. Tego dnia jeszcze się nie kontaktowaliśmy, dlatego euforia, w którą całkiem nieświadomie popadałam, była coraz większa.

          Z szerokim uśmiechem na ustach wysiadłam z pociągu i niemal od razu skierowałam swoje kroki do łazienki z zamiarem poprawienia makijażu i stroju. Uznałam, że najlepiej będzie jeśli pojadę do Akademii prosto z dworca, a dopiero później udam się do domu przyjaciół. Dobrze wiedziałam, że spotkanie z chłopakami doszczętnie mnie rozstroi, przez co spotkanie z dziekanem może nie pójść po mojej myśli, a na to nie mogłam sobie pozwolić. Dostanie się na sztukę było teraz numerem jeden na liście moich priorytetów i miałam zamiar zrobić dosłownie wszystko, aby tak właśnie się stało.

          Poprawienie stanu mojej twarzy, włosów i stroju nie zajęło mi zbyt dużo czasu. Szybko się ze wszystkim uporałam i bez zastanowienia pomknęłam na postój taksówek. Ktoś tam na górze wyraźnie życzył mi dziś wszystkiego co najlepsze, bo gdy tam dotarłam, kilku taksówkarzy wciąż czekało na nowo przybyłych klientów. Podeszłam do pierwszego z brzegu i podając mu swój bagaż oraz kartkę z odpowiednim adresem, wsiadłam do pojazdu. Lubiłam podróżować ulicami Londynu. Mimo iż byłam tutaj już naprawdę wiele razy, to miasto nadal tak samo fascynowało mnie swoim pięknem. Zatłoczone chodniki, sznury samochodów, wyszukana architektura, mogłam przyglądać się temu godzinami, a i tak by mi się nie znudziło. Tak było i tym razem. W ciszy przyglądałam się mijanym budynkom i z uwagą obserwowałam każdy, najmniejszy element wszystkich konstrukcji. Ciężko było nudzić się w tym tętniącym życiem mieście. Miałam nieodparte wrażenie, że każdy przyjezdny jest w stanie znaleźć tu coś dla siebie i wiedziałam, że ze mną będzie podobnie. Londyn otwierał przede mną masę drzwi ku rozwijaniu mojego zainteresowania sztuką, czego niestety cholernie brakowało w Doncaster. Tutaj była galeria na galerii. Ciągłe wernisaże, wystawy, wszelkiego rodzaju konkursy, dzięki temu wszystkiemu będę mogła obcować ze sztuką niemal przez cały czas, co okazało się kolejnym wielkim plusem wyprowadzki. Zdawałam sobie sprawę ze swojego szczęścia, które wiązało się z tym, że miasto nie było o tej godzinie zakorkowane, ale mimo to nawet taki zastój na drogach nie zmieniał mojej opinii o Londynie. Moje przeświadczenie o tym, że to jest moje miejsce umocnił widok Akademii. Osiemnastowieczny, monumentalny budynek wyłonił się zza rogu, a ja na moment zapomniałam, jak się oddycha. Bez słowa wysiadłam z taksówki, wręczając taksówkarzowi należną gotówkę, nie odrywając przy tym wzroku od dziedzińca. Dopiero wtedy poczułam klimat tego miejsca. Jedni studenci przechadzali się spokojnie po kampusie, drudzy nerwowo biegali z miejsca na miejsce. Widać było, że zbliżają się egzaminy, ponieważ każdy miał w ręku plik notatek. Może zabrzmi to głupio, ale chciałam już być na ich miejscu. Biorąc głęboki oddech weszłam do budynku i skierowałam się w stronę gabinetu dziekana. Miałam jeszcze chwilę czasu, dlatego usiadłam na pobliskiej ławce, aby spokojnie sobie zaczekać. Korytarz wypełniony był różnego rodzaju obrazami, rzeźbami i instalacjami. Z zachwytem podziwiałam każde dzieło, dopóki nie usłyszałam swojego nazwiska. Z początku w ogóle nie ruszyłam się z miejsca, ponieważ tak naprawdę nie wiedziałam, co mam zrobić. Byłam przerażona. Ręce miałam mokre od potu, głowa aż rozbolała mnie ze zdenerwowania, a do tego trzęsłam się jak galareta. Właściwie to czułam się tak, jakbym zaraz miała zwymiotować, dlatego postanowiłam nie czekać już ani sekundy dłużej. Podniosłam się z marmurowej ławki, na której siedziałam i chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę mosiężnych drzwi, za którymi czekała mnie najważniejsza, a zaraz najbardziej stresująca rozmowa w moim życiu. Niepewnym ruchem ręki pchnęłam drewno, po czym nieśmiało wkroczyłam do środka. Moim oczom ukazało się pokaźnych rozmiarów pomieszczenie urządzone w staroświeckim i bardzo eleganckim stylu. Stało tam kilka starych regałów z książkami o grubych oprawach, z cztery, czy pięć przerażająco wyglądających rzeźb czegoś, co nie przypominało mi kompletnie żadnego konkretnego kształtu, gustowna sofa, toporne biurko oraz dwa krzesła, znajdujące się po dwóch stronach blatu. Dopiero na samym końcu moje spojrzenie spoczęło na mężczyźnie w średnim wieku, który zajmował jedno z krzeseł i spoglądał w moją stronę znad swoich okularów połówek.

          - Panna Croft, bardzo mi miło, Nathaniel Moser, dziekan- mężczyzna podniósł się ze swojego miejsca, wyciągając rękę ku mnie.

         Wyglądał na około czterdzieści, może czterdzieści dwa lata. Był schludnie ubrany i uczesany. Mówił z silnym, londyńskim akcentem, co z pewnością było efektem długoletniego życia w tym mieście. Pomimo ostrych rysów twarzy sprawiał wrażenie człowieka stonowanego, ale raczej sympatycznego. Uznałam, że nie najgorzej to wróży. Uścisnęłam więc jego dłoń, posyłając mu przy tym delikatny uśmiech, po czym zajęłam miejsce, które mi wskazał. Moser kątem oka zerknął na tubę z pracami, którą dzielnie dzierżyłam w dłoniach, po czym przeczesał palcami swoje gęste, blond włosy i również usiadł.

         Przez cały czas trwania rozmowy próbowałam się rozluźnić, dlatego w jej trakcie przestałam w końcu siedzieć tak sztywno i nareszcie nieco wyluzowałam. Nie byłam może całkowicie zrelaksowana, aczkolwiek nie spinałam się już tak bardzo na każde padające z ust mężczyzny pytanie. Atmosfera w pomieszczeniu z minuty na minutę robiła się coraz to bardziej przyjemna, aż ostatecznie na sam koniec uznałam, że wszystko wyszło całkiem nieźle i tak naprawdę niepotrzebnie się tym wszystkim aż tak bardzo przejmowałam. Pan Moser okazał się być naprawdę miłym i wyrozumiałym profesorem, a jego podejście do sprawy tylko i wyłącznie utwierdziło mnie w przekonaniu, że naprawdę bardzo mocno pragnę dostać się na tutejszą uczelnię. Po wszystkim po prostu pożegnałam się z nim grzecznie i wyszłam. Czułam się wyśmienicie z myślą, że cała rozmowa przebiegła właśnie tak, jak sobie tego życzyłam. Może i nie gwarantowało mi to pewnego miejsca na uczelni, ale i tak byłam z siebie zadowolona. Nie dałam zjeść się nerwom i to było najfajniejsze. 

         Właśnie mocowałam się z bagażem, aby jak najszybciej znieść go ze schodów  prowadzących do wyjścia z budynku, kiedy usłyszałam dzwonek swojego telefonu. W mgnieniu oka wygrzebałam go ze swojej torby, po czym naciskając zieloną słuchawkę, odebrałam.

         - I jak, już po? Jeśli tak, to jestem w okolicy, mógłbym po ciebie podskoczyć za parę minut.. Nie musiałabyś się tułać autobusem, czy taksówką- przejęty głos Tomlinsona zabrzmiał w słuchawce, a na moich ustach automatycznie pojawił się szeroki uśmiech.

          - Tak, właśnie skończyłam, później ci wszystko opowiem- powiedziałam spokojnie, znowu szarpiąc za rączkę walizki, którą jak na złość nie chciała ustąpić.

         Złośliwość rzeczy martwych nie znała granic i gdy tylko udało mi się wyciągnąć tą przeklętą rączkę, wyślizgnęła mi się z ręki z powrotem wpadając do środka. Przeklęłam w myślach, uderzając w nią czubkiem buta, zapominając, że nadal jestem na linii z Tommo.

         - Świetnie, w takim razie czekam na parkingu przed uczelnią- powiedział niczym niewzruszony – Nie kop jej, ona też ma uczucia.

         Zmarszczyłam nos, głęboko zastanawiając się nad słowami chłopaka, z których kompletnie nic nie zrozumiałam. Dopiero po chwili uniosłam głowę, rozglądając się po parkingu i zauważając czarny samochód przyjaciela. Louis zaparkował na miejscu przeznaczonym dla grona uniwersyteckiego, a jako że było to niedozwolone dla osób postronnych, dostrzegłam go od razu. Pędem rzuciłam się w jego stronę, ciągnąc tę cholerną walizkę jak osoba niedołężna. Gdy tylko znalazłam się przy jego samochodzie, chłopak wyszedł i od razu wpadłam w jego ramiona, nie chcąc go wypuścić. Coraz lepiej radziłam sobie z naszymi rozstaniami. Możliwe, że było to spowodowane tym, że moja przeprowadzka do Londynu zbliżała się wielkimi krokami. Nie chciało mi się już tak bardzo płakać i udało mi się poskromić łzy, zanim weszliśmy do samochodu. Lou wrzucił moją walizkę do bagażnika, a ja wygodnie rozsiadłam się na miejscu pasażera.

         - Wcale nie byłeś w okolicy, prawda?- spytałam rozbawiona, gdy Tomlinson odpalił silnik.

         - Nie, ale wyszedłbym na totalnego głupka, gdybym powiedział, że sterczę tu od ponad godziny.

         Zaśmiałam się lekko, odwracając głowę w stronę szyby i uśmiechając się jak kretynka. Nie minęło kilka sekund, kiedy pogrążyliśmy się w rozmowie, nawzajem wymieniając się bieżącymi informacjami. Buzie nam się nie zamykały, dlatego zrobiło mi się trochę przykro, gdy samochód się zatrzymał , co znaczyło, że byliśmy już pod  domem. Nie żebym się nie cieszyła. Po prostu chciałam spędzić więcej czasu sam na sam z Louisem, bo potem mieliśmy iść na kręgle z chłopakami. Oczywiście ten pomysł przypadł mi do gustu, jednak aktualnie pragnęłam po prostu porozmawiać z Louisem. Przez jeden krótki moment przeszła po mojej głowie myśl, aby zagadnąć o Stanie i o tym, o czym dowiedziałam się na imprezie w Breakdown, na szczęście bardzo szybko okazało się to niemożliwe. Rozmowa na ten temat musiała poczekać, z czego byłam całkiem zadowolona. Ostatnimi czasy niewiele miałam możliwości do myślenia na ten temat, a co się z tym wiązało, nie miałam pojęcia jak w delikatny sposób poruszyć tą kwestię.

         Przez podróż i rozmowę z dziekanem prawie zapomniałam, że nie jadłam nic od śniadania i mój brzuch domagał się pożywienia. Zaproponowałam więc, żebyśmy zamówili coś z mojej ulubionej chińskiej restauracji. Za każdym razem, gdy byłam w Londynie, stołowaliśmy się tam, co stało się nieodłączną tradycją każdej wizyty. Lou nie protestował, a ja cieszyłam się, że po raz kolejny będę mogła posmakować najlepszego makaronu z warzywami i kurczakiem w całej Anglii.

        - Idź zapytaj Harrego, czy czegoś nie chce, chyba jest w swojej sypialni, a ja zaniosę twój bagaż do pokoju gościnnego, w porządku?

          Kiwnęłam jedynie głową i rozradowana zaczęłam wspinać się po schodach na górę, gdzie mieścił się pokój Stylesa. Podeszłam do drzwi i lekko w nie zapukałam. Musiały być otwarte, bo niemal od razu się uchyliły. Zagryzłam delikatnie kącik dolej wargi, po czym wślizgnęłam się do środka.

          - Harry?- zawołałam cicho, rozglądając się po pomieszczeniu.

          Byłam w tym domu już kilka razy, jednak nigdy wcześniej nie wchodziłam do pokoju Loczka, przez co teraz czułam się nieco skrępowana. Usłyszałam szum wody, dotarło więc do mnie, że chłopak z pewnością bierze prysznic.

          - Hazz, zamawiamy z Lou jedzenie i chciałam zapytać, czy..- urwałam, kiedy niespodziewanie mój wzrok spoczął na obrazach, które wisiały tuż nad łóżkiem bruneta.

          Zatrzymałam się w pół kroku, nie mogąc uwierzyć w to co widzę. Sama nie potrafiłam opisać tego uczucia. Na początku zrobiło mi się gorąco i czułam, jakby ktoś sobie ze mnie żartował. Następnie miałam ochotę wyjść i trzasnąć drzwiami, aby uciec jak najdalej. Złość kumulowała się we mnie niczym deszczowe chmury przed ulewą. A najbardziej ze wszystkiego chciało mi się po prostu płakać. Nie docierało do mnie, że Harry mógł mnie tak oszukać. Miałam go za osobę szczerą i taką, na której mogę zawsze polegać, a tymczasem okazało się, że zwodził mnie przez cały ten czas. Wszystkie nasze rozmowy i zwierzania przybierały zupełnie nowych kolorów. Już nie były tak przejrzyste, jak mi się wydawało. Stały się nagle fałszywe i najzwyczajniej w świecie nieprawdziwe. Zawiodłam się i to w najbardziej okrutny sposób. Otwarłam przed Harrym swoje serce, pokazałam mu swoje lęki i obawy w nadziei, że pomoże mi przez to przebrnąć. Tymczasem on wykorzystał to manipulując moimi uczuciami, aby osiągnąć wyznaczony sobie cel. Mój umysł nie potrafił zrozumieć, dlaczego to zrobił. Tyle zagrywek, aby zdobyć moje pieprzone obrazy? Z jego sławą i jego pieniędzmi mógł mieć dzieła najlepszych malarzy, a tymczasem postanowił zrobić sobie ze mnie żart. Bo tak to odbierałam. Jako jeden wielki żart. Robiło mi się niedobrze na samą myśl, że pieniądze, które dostałam za te autoportrety należały do Harrego Stylesa i jedyne na co miałam teraz ochotę to rzucić mu nimi w twarz.

         Nagle drzwi do łazienki otwarły się, a zaraz potem wyłoniła się z nich postać Harrego. Jego włosy były mokre i w kompletnym nieładzie, a po nagim torsie wciąż spływało kilka kropelek wody. Biodra przepasane miał śnieżnobiałym ręcznikiem i jestem pewna, że w innej sytuacji przyprawiłoby mnie to o palpitację serca i niemałe skrępowanie, jednak teraz nie zwróciłam na to kompletnie żadnej uwagi. Chłopak najwyraźniej zauważył, że coś jest nie tak, bo jego mina przybrała raczej nietęgi wyraz. Nie mogłam na niego patrzeć. Odwróciłam więc wzrok, na nowo wbijając go w swoje obrazy, a raczej obrazy, które kiedyś namalowałam, a teraz należały do Harrego.

         - Lucy.. Daj mi to wytłumaczyć, chciałem ci powiedzieć. Ja..

         - Nie. Miałeś rację.. Osoba, która kupiła moje obrazy jest dla mnie nikim.

         Zacytowałam jego własne słowa, które miały mu dać do zrozumienia jak obłudną osobą jest. Mam nadzieję, że pamiętał, jakimi kłamstwami mnie karmił przez całą naszą znajomość. Wbił sobie nóż w plecy, który sam zbudował ze swoich słów. Posyłając mu pełne nienawiści spojrzenie, demonstracyjnie trzasnęłam drzwiami i wyszłam. Nie miałam ochoty słuchać jego wyjaśnień. Właściwie nie miałam ochoty nawet przebywać z nim w jednym pomieszczeniu po tym, jak perfidnie mnie okłamał, ale wiedziałam, że na czas pobytu w Londynie muszę jakoś to wytrzymać. Louis nie wiedział o wszystkim co zaszło pomiędzy mną, a Harrym, dlatego nie mogłam pozwolić sobie na jawną niechęć wobec niego. Ł zy cisnęły się na moje oczy, ale wiedziałam, że nie jest to czas na rozklejanie się. Przynajmniej do wieczora musiałam udawać, że wszystko jest w porządku i że szalenie cieszę się z wizyty u przyjaciół.

          - I jak? Chce coś?- głos Tomlinsona kompletnie wybił mnie z rozmyślenia.

 Spojrzałam na niego nieprzytomnym wzrokiem, po czym uśmiechnęłam się niemrawo i odrzekłam:

          - Nie, powiedział, że nie jest głodny.

***

           Tak jak wcześniej planowaliśmy, całą paczką wybraliśmy się do kręgielni. Miło było po takim czasie zobaczyć również Nialla, Liama i Zayna. Może z nimi nie byłam aż tak blisko jak z Lou, czy jak wcześniej z Harrym, ale ich towarzystwo również sprawiało mi wiele radości. Mój przyjazd nie był dla nich już aż tak ekscytującym wydarzeniem jak wcześniej, ale tak czy inaczej każdy z nich ciepło mnie przywitał. Szczególnie uradowany z mojej wizyty wydawał się być Niall, który bezustannie zajmował mnie rozmową i dowcipami. Cieszyłam się, że blondyn nie odstępuje mnie ani na krok, bo dzięki temu nie byłam skazana na towarzystwo Harrego. Czułam na sobie jego wzrok, jednak postanowiłam nie zawracać sobie nim głowy i po pewnym czasie przestałam zwracać na niego uwagę.

          - Mam pomysł! Powinniśmy zagrać drużynami, będzie zabawniej! – rzucił na początku Tommo, wiążąc swoje stylowe buty do kręgli.

          - Okej, ja jestem z Lucy! – Irlandczyk oplótł mnie ramieniem, uśmiechając się szeroko.

          - Niall, daj spokój, jesteś do bani jeśli chodzi o kręgle. Lucy jest dziewczyną, więc przysługuje jej ktoś dobry w drużynie - powiedział Liam. - Nie obraź się Lucy, nie mam na myśli tego, że dziewczyny są gorsze, czy coś.

         Moje myśli wirowały gdzieś poza kręgielnią, dlatego stałam jak kołek i uśmiechałam się na każde ich słowo, tak naprawdę w ogóle ich nie słuchając. Było mi wszystko jedno. Do czasu.

        - Okej, w takim razie ja z Niallem, ty z Zaynem, a Lucy z Harrym. Pasuje?

         Przełknęłam głośno ślinę, ale posłusznie kiwnęłam głową na znak, że takie ustawienie jak najbardziej mi pasuje, co rzecz jasna dalece miało do prawdy. Byłam zła na Louisa za to jak nas podzielił i choć wiedziałam, że całkiem nieświadomie przysporzył mi kłopotów, to i tak byłam lekko nadąsana. Próbowałam jakoś to ukryć i chyba mi wychodziło, bo nikt nie zadawał mi głupich pytań. Gdy gra zaczęła się rozkręcać, a ja zbiłam swój kolejny strike, poczułam, że ten wieczór może nie będzie kompletną porażką. Chłopaki zachowywali się tak jak zawsze, dlatego było dużo śmiechu i wygłupów, co odrywało moje myśli od nieprzyjemnych wydarzeń. Dopiero gdy Lou podszedł jak najbliżej kręgli i zbił je wszystkie jednym rzutem, moi towarzysze podjęli interwencję. Wszyscy byli tak zajęci tym przewinieniem Lou, że nikt nie zauważył, że jedynymi osobami, które nie biorą udziału w tym przekrzykiwaniu jesteśmy ja i Harry. Chwilę zajęło mi zorientowanie się, że razem z Hazzą stoimy dalej od pozostałych.

         - Lucy wysłuchaj mnie, błagam..- szeptał Harry, zmniejszając odległość między nami, a zarazem oplatając mój nadgarstek swoimi długimi palcami.

         Byłam na niego wściekła i naprawdę nie miałam siły na wysłuchiwanie jego tłumaczeń, które w gruncie rzeczy kompletnie mnie nie obchodziły. Cokolwiek by w tamtym momencie nie powiedział, to nie miałoby dla mnie żadnego znaczenia. Zranił mnie i nic nie mogło tego zmienić.

         - Daj mi spokój! Odsuń się i zachowuj normalnie, Louis patrzy- syknęłam na tyle głośno, aby tylko Harry mnie usłyszał, po czym dyskretnie wyrwałam rękę z jego uścisku.

Próbowałam zachowywać się w stu procentach naturalnie, dlatego posłałam szeroki uśmiech w stronę przyjaciela, aby pokazać mu, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

         - Nie spodziewałem się po tobie tego – warknął rozeźlony. – Nigdy nie pomyślałbym, że nie dasz mi dojść do słowa i będziesz udawać, że wszystko jest w porządku.

         - A ja nie spodziewałam się, że okażesz się takim obłudnym krętaczem!

          Twarz Harrego w momencie stężała, a jego jak dotąd blade policzki, przybrały purpurowego koloru. Młodzieniec zacisnął szczękę z zdenerwowania, po czym cisnął kulę na stojak, który zachwiał się z jazgotem. Po raz ostatni jego zielone tęczówki zatrzymały się na wprost moich, trwało to jednak tylko krótką chwilę, bo zaraz potem chłopak obrócił się na pięcie i szybkim krokiem skierował się do wyjścia z kręgielni. Jego nierozważne zachowanie w momencie przyciągnęło wzrok naszych towarzyszy, którzy teraz z wyraźnym zdezorientowaniem błądzili wzrokiem miedzy odchodzącym Harrym a mną.

         - Co mu się stało? Nigdy się tak nie zachowywał.

 Nie wiedzieć kiedy u mojego boku błyskawicznie pojawił się Louis. Spojrzałam na niego lekko speszona, po czym siląc się na jak najbardziej swobodny ton głosu, odparłam:

         - Nie mam pojęcia. – lekceważąco wzruszyłam ramionami. - Powiedział tylko, że coś mu wypadło i musi już iść. Miejmy nadzieję, że to nic poważnego..

Długo nic nie było, ale teraz macie ponad osiem stron świeżutkiego rozdziału. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu! Mnie osobiście nawet się podoba, a to nie zdarza się zbyt często, więc jestem z siebie zadowolona. Nie ukrywam jednak, że liczę na Wasze opinie na temat tego odcinka. :)
Całuski dla Joyster jak zawsze. <3

twitter

ask

drugi blog