Chapter XV

          Rankiem obudził mnie potworny ból głowy. Skronie pulsowały mi w nieprzyjemny sposób, a ja miałam wrażenie, że moja głowa za moment nie wytrzyma i najzwyczajniej w świecie eksploduje. Nie mam pojęcia, czym było spowodowane te paskudne samopoczucie, ale intuicja podpowiadała mi, że to nic innego, jak zwykłe niezadowolenie wyjazdem przyjaciół. Myśl, że znów będę zmuszona rozstać się z nimi na długie tygodnie, sprawiała, że naprawdę nie miałam ochoty wstać z łóżka. Wolałam przeciągać moment rozstania tak długo, jak tylko się dało, dlatego odkąd stanęliśmy na podjeździe, robiłam wszystko, aby przytrzymać ich przy sobie, jak najdłużej. Wiedziałam, że kiedy wsiądą do samochodu i ruszą w stronę Londynu, ja na nowo poczuję ogarniającą mnie pustkę i ponownie stanę się cichą i milczącą Lucy, która zdecydowanie woli trzymać się na uboczu. Za taką uchodziłam w szkole. Właściwie nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że w rzeczywistości czułam się kimś zupełnie innym. Moje zachowanie wśród znajomych ze szkoły tak cholernie różniło się od tego, jakie reprezentowałam przy Louisie i ludziach, których dzięki niemu poznałam, że czasem miałam wrażenie, jakbym była dwoma zupełnie innymi osobami. To było chore i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę, jednak przezwyciężenie tej cholernej nieśmiałości wobec rówieśników stało się dla mnie zadaniem prawie że niewykonalnym. Chwilami rzeczywiście chciałam z tym walczyć, pokazać, że tak naprawdę jestem coś warta i że nie boję się do nich odezwać, ale szybko z tego rezygnowałam. Najgorszym było jednak to, że to nie strach paraliżował moje poczynania, a czysta niechęć. Mnie po prostu doszczętnie nie zależało na sympatii tamtych ludzi. Nie interesowało mnie ich zdanie na mój temat, a także to co mają mi do powiedzenia. Byli mi obojętni, ponieważ uważałam, że nie mają mi kompletnie nic do zaoferowania sobą i swoją osobowością. Właściwie gdyby zniknęli z powierzchni Ziemi, prawdopodobnie nawet nie zwróciłabym na to uwagi. To było moim problemem- brak jakiegokolwiek zainteresowania ludźmi, z którymi chcąc nie chcąc spędzam po siedem godzin dziennie, pięć razy w tygodniu. Za to chyba umarłabym, gdyby ktoś całkowicie odciął mi kontakt z Lou i całą resztą. Nie wyobrażałam sobie życia bez nich, dlatego każda izolacja okazywała się cholernie bolesna. Szczególnie ciężkie były pożegnania. Nieważne jak bardzo ktoś zapewniał mnie o tym, że niedługo się zobaczymy i że okres rozłąki przeleci w ekspresowym czasie, ja i tak za każdym razem dramatyzowałam tak samo. W takich chwilach jak ta czułam się, jakbym żegnała tę trójkę już na zawsze. Dokładnie tak, jakby nasze drogi miały się od tej chwili rozejść i już nigdy nie wrócić na ten sam tor. To wyobrażenie zabijało mnie od środka. Kawałek po kawałeczku rozszarpywało moje serce i powodowało duszący uścisk w przełyku. Czułam się jak kompletna idiotka, kiedy moje oczy niebezpiecznie zaczęły piec, a obraz stawał się coraz to bardziej rozmazany. Nie mogłam pozwolić sobie w tym momencie na łzy. To byłoby żałosne, a ja już wystarczająco sporo razy upokorzyłam się przed Lou i jego przyjaciółmi. Jak najszybciej musiałam zakończyć tę farsę, zanim doszczętnie się rozkleję, dlatego pociągając dzielnie nosem, przetarłam powieki rękawem swetra i uśmiechając się słabo, spojrzałam w lazurowe tęczówki Louisa.

          Tomlinson stał naprzeciwko mnie i z wyraźnym zainteresowaniem przyglądał się mojej twarzy, jak gdyby tylko czekał na moment, w którym z moich oczu zaczną cieknąć łzy, a on będzie mógł swobodnie otrzeć je z moich policzków. Najwidoczniej moja determinacja nieco go rozbawiła, bo uśmiechnął się pocieszająco i bez słowa zagarnął mnie w swoje ramiona, przyciskając swoją twarz do moich rozpuszczonych włosów. Nie mówił nic, jakby dobrze wiedział, że jedyne czego teraz mi potrzeba, to jego bliskość. Dodawał mi otuchy tym, że był, że czułam go przy sobie i jeszcze chociaż przez chwilę bezkarnie mogłam się do niego tulić, nie zważając na nic, co działo się wokoło. Słowa były tutaj zbędne i tak niczego by nie zmieniły, a on doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Chciało mi się płakać i krzyczeć ze złości i z tej piekielnej niemocy, którą odczuwałam. Jednak w tamtej chwili nie pomogłoby mi nawet wyrywanie włosów z głowy. Oni musieli wyjechać, a ja musiałam zostać, taka niestety była rzeczywistość, z którą musiałam się pogodzić, przynajmniej na jakiś czas. Po kilku minutach poczułam, jak jego uścisk się rozluźnia, dlatego zacieśniłam moje drobne ręce na jego talii, nie chcąc pozwolić mu odejść. Wiedziałam, że jak tylko go wypuszczę, zostawi mnie tutaj kompletnie samą. Mimo, że pozostawaliśmy w ciągłym kontakcie, tak naprawdę nie mogliśmy przeżywać naszych sukcesów i porażek razem. Dzieliły nas te piekielne kilometry, dlatego z całego serca pragnęłam, żeby zostali chociaż parę minut dłużej.

          - Zobaczymy się niedługo.. - powiedział cicho, a ja jedynie skinęłam lekko głową i westchnęłam głośno.

          Nieciężko było zrozumieć aluzję i pojąć, że czas naszego pożegnania dobiega końca i powinniśmy się już rozstać, bez zbędnych rozczuleń. Wiedziałam o tym, a mimo to cholernie ciężko było mi wcielić ten plan w życie.

          - Wiem.

          Kąciki moich ust uniosły się lekko ku górze, a on odwzajemniając ten miły gest, usunął się na bok, aby ustąpić miejsca Eleanor, która bez zbędnych wstępów doskoczyła do mnie i obejmując mnie mocno rzekła:

          - Bardzo się cieszę, że cię poznałam Lucy. Teraz już wiem dlaczego Louis tak dużo o tobie mówi. Mam nadzieję, że spotkamy się niedługo.

          Jej przejęty ton głosu sprawiał, że przyjemne ciepło zaczęło rozlewać się w okolicach mojego serca i byłam niemal w stu procentach pewna, że jeszcze chwila takiej emocjonalnej gadki, a nie dam rady dłużej się powstrzymywać i po prostu wybuchnę niepohamowanym płaczem, czego naprawdę chciałam uniknąć. Przytulając dziewczynę jeszcze przez moment, odchyliłam się do tyłu i patrząc na jej twarz, wyznałam szczerze:

          - Ja też się cieszę, że się poznałyśmy. Powinnyśmy umówić się na kawę, kiedy następnym razem odwiedzę Londyn.. Jeśli ty również akurat tam będziesz.

          Ciepły uśmiech pojawił się na moich ustach, jednak nie trwało to zbyt długo, ponieważ lekkie zaskoczenie zastąpiło go naprawdę bardzo szybko. Wydałam z siebie cichy pomruk, kiedy El bez słowa uprzedzenia raz jeszcze uściskała moje ramiona i lekko kołysząc się na nogach, odeszła na bok. To było miłe uczucie, wiedzieć, że ktoś w tak krótkim czasie zapałał do ciebie tak szczerą i bezgraniczną sympatią. Ten fakt tylko i wyłącznie utwierdzał mnie w przekonaniu o tym, jak wspaniałą i sympatyczną dziewczyną jest panna Candler.

          Na koniec został mi Harry, przy którym zupełnie nie wiedziałam, jak mam się zachować. Przez chwilę myślałam, że sam wyjdzie z inicjatywą, tak jak robił to zawsze, i to nie ja będę musiała decydować o formie naszego pożegnania. Jednak najwyraźniej Styles miał co to tego inne plany. Stał naprzeciwko mnie i subtelnie się uśmiechał. Starałam się opanować pocące dłonie i wyglądać na kogoś, kto nie analizuje tej sytuacji zbyt głęboko, jednak dołeczki bruneta skutecznie mi to uniemożliwiały. Niezauważalnie skupiałam się na jego malinowych ustach i modliłam się w duchu, żeby w końcu wypłynęły z nich jakieś słowa, które uratowałyby mnie z opresji. Kątem oka zerknęłam w stronę samochodu, gdzie Louis i Eleanor o czymś zawzięcie rozmawiali. Dodało mi to trochę pewności siebie, dlatego szybko spojrzałam w stronę Hazzy, który nie wiadomo kiedy pojawił się tak blisko mnie.

          - Rozluźnij się, Kwiatuszku – powiedział, szczerząc się do mnie, a ja parsknęłam cicho.

          - Kwiatuszku? Kto tak jeszcze mówi? Bawisz się w mojego dziadka?

          Styles zaśmiał się krótko i kręcąc głową z rozbawieniem, niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie. Wtuliłam się w jego tors, a zapach jego zapewne drogich perfum dostał się do moich nozdrzy, przyjemnie podrażniając moje zmysły. W takich warunkach naprawdę dało się zapomnieć o całej reszcie otaczającego Cię świata. Ciężko powiedzieć ile trwaliśmy w takiej pozycji, z pewnością trwało to nieco dłużej, niż było to stosowne, ale nie dbałam o to. Ostatnia rzecz na jaką miałam ochotę, to wypuszczenie go ze swoich objęć. Było mi tak błogo, że w tym jednym krótkim momencie byłam w stanie zapomnieć o tym, że to pożegnanie. Czułam jego ciepły oddech na swoim karku, a silne, zgrabne dłonie pokrzepiająco gładziły moje placy. Poczułam się spokojniejsza, jak gdyby całe zdenerwowanie związane z ich wyjazdem w magiczny sposób zniknęło, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

          - I don’t wanna be your friend, I wanna kiss your neck..*

          Usłyszałam jego lekko zachrypnięty głos, a kolana same się pode mną ugięły. Gdyby nie to, że trzymał mnie mocno w swoich ramionach, pewnie leżałabym już na ziemi. Czułam, jak krew napływa mi do twarzy, a policzki stają się wściekle czerwone. Zacytowanie jednej z moich ulubionych piosenek było świetnie zaplanowanym ruchem z jego strony. Widać, że wszystkie rozmowy na temat naszych zainteresowań i drobnych rzeczy nie poszły w las, a Harry w doskonały sposób potrafił operować nowo zdobytymi informacjami. Zwykłe ciekawostki i mało interesujące fakty dotyczące mojego życia po raz kolejny posłużyły mu jako narzędzie do rozbrojenia moich uczuć. Był doskonałym flirciarzem, a takie zagrywki jak ta były dla niego czymś zupełnie naturalnym. Z premedytacją wykorzystywał najdrobniejsze szczegóły, które udało mu się o mnie zapamiętać i w taki oto sposób sprawiał, że nie potrafiłam przestać o nim myśleć chociażby na chwilę. Robił to specjalnie i dobrze wiedział, co dzięki temu uzyska. Pieprzony czaruś.
W głowie miałam już kolejny cytat innego kawałka The 1975, którym chciałam posłużyć się do dalszego pociągnięcia gry, rozpoczętej przez bruneta, kiedy do moich uszu dobiegł ponaglający głos Louisa.

         - Harry pospiesz się, bo nie zdążymy na próbę.

          Byłam lekko zawiedziona, że Tommo przerwał nam tą interesującą wymianę zdań. Pierwszy raz w życiu ułożyłam sobie w głowie idealny przebieg wydarzeń i byłam gotowa świadomie flirtować, a ten przebrzydły sabotażysta zniweczył wszystkie moje plany. Nie miałam jednak okazji, aby jakkolwiek go za to zbesztać, ponieważ zdałam sobie sprawę z tego, że Loczek odsunął się ode mnie na kilka centymetrów. Dał mi szybkiego buziaka w rozgrzany policzek i na odchodne, po czym rzucił krótkie:

          - Do zobaczenia, Mała.

          Zrobił to tak niespodziewanie, że przez chwilę stałam i nie docierało do mnie, to co się stało. Tak się nie robi! Nie można najpierw zacytować dziewczynie piosenki, która sugeruje, że chce się ją całować po szyi, a później tak po prostu odejść! Mącenie w głowach dziewczyn powinna być karalne, bo to było niczym najpodlejsza zbrodnia wykonana z całkowitą premedytacją. Nie wiedziałam, co mam zrobić, ponieważ nie potrafiłam zrozumieć jego zachowania. Odciął mnie w takim momencie, że w mojej głowie zapanował kompletny chaos. Dlaczego zacytował akurat TEN fragment? Co to wszystko miało znaczyć? Moje myśli kręciły się tylko i wyłącznie wokół tego. Nie potrafiłam określić, na czym stoimy, ponieważ nigdy nie doszło do rozmowy na ten temat. Jego zachowanie wskazywało, że łączyło nas coś więcej, ale przecież nie mogłam wyciągać pochopnych wniosków, gdy nie znałam faktów. Nigdy nie widziałam, jak Harry zachowuje się przy koleżankach, czy dziewczynach, z którymi pragnął nawiązać bliższe stosunki, dlatego nie potrafiłam tego ocenić. Jedyne, czego byłam w stu procentach pewna, to to, że zawrócił mi w głowie i najprawdopodobniej nie przejdzie mi to tak szybko, jakbym tego chciała. Znalazłam się w jakimś dziwnym potrzasku z własnymi myślami, a pod ręką nie miałam nikogo, kto pomógłby mi się stamtąd wydostać.

***

         Było ciepłe piątkowe popołudnie. Siedziałam właśnie przy oknie spoglądając na puste ulice Doncaster, a moje myśli wciąż wirowały wokół Harrego. Miałam tego dość. Zadręczałam się czymś, czego nie byłam w stanie rozwiązać w pojedynkę. Niezbędny był mi do tego Styles, z którym miałam raczej uszczuplony kontakt. Przez ostatnie tygodnie wymienialiśmy jedynie krótkie smsy, czy telefony, jednak poruszanie jakiś głębszych tematów w takiej formie wydało mi się iście niewłaściwe i uznałam, że najlepiej będzie jeśli poczekam z tym do najbliższego spotkania, które tym razem miało mieć miejsce w Londynie. Pragnęłam, aby ta rozmowa odbyła się twarzą w twarz tak, jak to być powinno. Chciałam widzieć każdą pojedynczą emocję na twarzy chłopaka i nawet moje cholerne zniecierpliwienie nie mogło mnie przed tym powstrzymać. Postanowiłam nie zrażać się zbyt szybko i po prostu konsekwentnie czekać na nadającą się okazję. Wszystko wyglądało na to, że moje oczekiwania nie miały trwać wiecznie, ponieważ jak się okazało, chcąc aplikować do Akademii Sztuk Pięknych w Londynie, musiałam w przeciągu najbliższych trzech tygodni dostarczyć pięć swoich prac, a także pojawić się w gmachu budynku na jakimś szalenie ważnym spotkaniu z samym dziekanem. Wszystko to nie zmieniało jednakże faktu, iż prawdziwa rozmowa z Harrym musiała jeszcze poczekać.

         Nienawidziłam stanu, w którym właśnie się znajdowałam. To było tak, jakbym zawiesiła się pomiędzy rzeczywistością, a czymś absolutnie absurdalnym i nierealnym. W głowie wciąż analizowałam każdy gest, przelotny dotyk, czy słowo, którymi karmił mnie chłopak podczas swojego pobytu w Doncaster i wcale nie było mi dzięki temu łatwiej. Cały czas stawały przede mną coraz to nowsze pytania na temat tego, co się wydarzyło. Kim tak naprawdę byłam dla zielonookiego młodego mężczyzny o bujnych lokowanych włosach i twarzy chwilami tak chłopięcej, że wyglądał na dużo młodszego, niż był w rzeczywistości? Zwykłą znajomą? Przelotnym romansem, który miał mu uatrakcyjnić chwile spędzone w innym mieście? A może Harry chociaż czasem myślał o mnie jak o kimś istotnym? O kimś z kim można wiązać swoje plany i przyszłość? Czy taka możliwość miała jakąkolwiek szansę bytu? Tego nie wiedziałam, ale jednego byłam pewna- właśnie tak chciałam być postrzegana w jego oczach. Pragnęłam, aby brunet tak jak ja traktował naszą relację, jak coś istotnego i mającego głębokie znaczenie. Ogarniała mnie wszechobecna frustracja. Pytań wciąż przybywało, natomiast na żadne z nich nie znalazłam chociaż jednej prostej odpowiedzi.

          Bóg jeden wie ile czasu spędziłam na sterczeniu w tym oknie i ile jeszcze bym spędziła, gdyby nie impuls, który pojawił się we mnie nie wiadomo skąd. Nagle całkiem niespodziewanie zapragnęłam gdzieś wyjść. Gdziekolwiek i z kimkolwiek, byle tylko nie siedzieć w domu i nie smucić się tym, że nie ma przy mnie ważnych dla mnie osób. Chwyciłam za telefon i niewiele myśląc, wybrałam numer Cassie. Dopiero gdy usłyszałam jej aksamitny głos w słuchawce, moje ciało opanowała panika. Ręce mi drżały i kompletnie nie wiedziałam, jak zacząć rozmowę, a co dopiero jak ją poprowadzić. Nie przemyślałam tego, dlatego teraz musiałam improwizować.

          - Cassie? Tutaj Lucy, cześć- zaczęłam niepewnie, przygryzając dolną wargę w roztargnieniu.

          -Lucy? Jaka Lucy, ja nie..

          Zaczęłam się jeszcze bardziej denerwować, dlatego przerwałam jej, zanim zdążyła dokończyć. To było niegrzecznie, a ja musiałam brzmieć żałośnie i jak ostatnia desperatka, ale niezbyt się wtedy tym przejęłam.

         - Lucy Croft..- odpowiedziałam natychmiastowo, zaczynając dalsze tłumaczenia. - Chodzimy razem do szkoły, mieszkam..

         Z pewnością robiłabym z siebie kretynkę jeszcze przez długi czas, jednak do moich uszu dobiegł cichy, melodyjny chichot blondynki, co do reszty zbiło mnie z pantałyku.

         - Lucy, spokojnie, zgrywam się. Co u Ciebie?- zagadnęła swobodnie.

          Najprawdopodobniej brałam tą sytuację dużo poważniej, niż było to konieczne i z pewnością niepotrzebnie próbowałam wszystko doszczętnie i idealnie zaplanować, ale taka właśnie byłam. Ze stresującymi sytuacjami radziłam sobie tysiąc razy gorzej, niż przeciętny mieszkaniec naszej planety i nic nie mogłam na to poradzić.

         - Wszystko w porządku, mam się świetnie- stwierdziłam, a w moim przyciszonym tonie głosu bez problemu można było wyczuć ulgę, która pojawiła się zaraz po słowach dziewczyny.

         - Słuchaj Lucy.. Stało się coś konkretnego, że dzwonisz? To znaczy.. Nie zrozum mnie źle, bardzo się cieszę, że zadzwoniłaś, ale ostatnio raczej rzadko się odzywałaś.

         - Nie, wszystko w porządku.. Po prostu jest piątek i pomyślałam sobie, że może..- zacięłam się na moment i spoglądając z niepokojem na widok za oknem, zaczęłam nerwowo bawić się rąbkiem swojej koszulki - Może masz ochotę gdzieś wyskoczyć? Na kręgle, pizze, piwo, gdziekolwiek?

         - Bardzo chętnie, ale niestety na dziś jestem już umówiona.

          Westchnęłam głośno do telefonu, ponieważ zdałam sobie sprawę, że jestem ofiarą losu.

         - Razem z moimi znajomymi wybieramy się dziś do Breakdown, jest tam mała impreza. Może zabierzesz się z nami? Jestem pewna, że nikt nie będzie miał nic przeciwko!

         Nie byłam do końca pewna, czy mam ochotę na imprezę, a do tego imprezę w klubie, w którym potencjalnie mogę spotkać naprawdę wielu znajomych ze szkoły i okolic, a ta perspektywa naprawdę mi nie pasowała, ale z drugiej strony nie chciała wyjść na wybredną. W końcu to ja zaproponowałam jej spotkanie, a nie na odwrót. Gdybym teraz odmówiła, wyszłabym na skończoną wariatkę.

         - Brzmi świetnie. Na którą mam być gotowa?

***

         - Na pewno nie chcesz, żebym po ciebie przyjechał? Wiesz, że to dla mnie nie jest problem, nie muszę od razu iść spać- zaoferował mój przybrany ojciec, parkując samochód na ulicy, którą razem z Cassie wyznaczyłyśmy sobie jako miejsce spotkania.

         William chwilami bywał tak nadopiekuńczy, że nie mogłam wyjść z podziwu w jaki sposób ten mężczyzna wytrzymuje jakiekolwiek moje wyjście. Czasem wydawało mi się, że to Eleanor jest tą bardziej zaborczą częścią mojej rodziny, jednak w takich chwilach jak ta, orientowałam się, że to nieprawda.

         - Weżniemy taksówkę. Do zobaczenia rano. Nie martw się, poradzę sobie - zachichotałam cicho, po czym muskając delikatnie ustami jego policzek, wyszłam z samochodu, zatrzaskując za sobą drzwi i rozglądając się po okolicy.

          Byłam prawie dziesięć minut przed czasem, więc niespecjalnie zdziwiłam się, że nigdzie w pobliżu nie zauważyłam panny Wright i jej bandy. Byłam niemal w stu procentach pewna, że przyjdą na ostatni moment, albo co gorsze, trochę się spóźnią, dlatego niemałe było moje zaskoczenie, kiedy dosłownie minutę później spostrzegłam zbliżającą się w moją stronę grupkę młodych ludzi. Moją uwagę niemal od razu przykuła wyróżniająca się w tłumie blond czupryna Cassandry. Uśmiechnęłam się automatycznie, widząc jej roześmianą twarz i nim zdążyłam jakkolwiek zareagować, dziewczyna uściskała mnie mocno, po czym odwróciła się i wskazała na resztę.

          Przez to, że tak długo nie spotykałyśmy się, niemal zapomniałam, jak pozytywną i roztrzepaną osobą, jeśli tylko nie byłyśmy w szkole oczywiście. Cóż, blondynka podobnie jak ja, w szkolnych murach uchodziła za dziwaczkę, rzadko ktokolwiek się do niej odzywał, a dziewczyny z sąsiedztwa często wyśmiewały ją ze względu na to, jak wygląda. Czy była brzydka? Broń Boże! I choć szczerze nienawidziłam, kiedy ktoś jakąkolwiek dziewczynę nazywał brzydką, to tu z ręką na sercu mogłabym przysiąc, że kompletnie nie rozumiałam stosunku swoich rówieśniczek wobec Cass. Była ładną blondynką, o nieco bardziej zaostrzonych rysach twarzy i dużych, niebieskich oczach, które świdrowały mnie spojrzeniem za każdym razem, kiedy ich właścicielka znajdowała się w pobliżu. Jedyną rzeczą, która w rzeczywisty sposób odróżniała ją od reszty dziewczyny z okolicy było to jaki stosunek przybrała do szkolnej społeczności. Była swojego rodzaju buntowniczką i często sprzeciwiała się wszystkiemu co działo się wokół niej. Nie godziła się na kategoryzowanie ludzi ze względu na ich styl ubierania się, czy stan konta bankowego ich rodziców. Zawsze chodziła w luźnych, przydużych bluzach lub swetrach, zupełnie tak, jakby chciała coś pod nimi ukryć, choć była całkiem szczupła. Długie nogi przyodziane za każdym razem w ciemne, często potargane rurki, a na stopach zawsze widniały te same, znoszone już trampki. Nasza szkoła była szkołą żeńską, a co za tym szło, spora część dziewczyn konkurowała ze sobą w przeróżnych kategoriach życia i bez wątpienia ubiór był jedną z nich. Cassie wyglądała na kompletnie nie zainteresowaną tym durnym wyścigiem szczurów, a co najważniejsze wcale nie kryła swojej niechęci wobec tego. Właśnie przez to stała się szkolnym wyrzutkiem i kozłem ofiarnym, którego wszyscy inni obrali sobie za cel. Gdybym to ja była na jej miejscu, bez wątpienia załamałabym się i zmieniła szkołę, ale nie Cassie. Ona miała gdzieś opinię innych i to chyba lubiłam w niej najbardziej. Ja zazwyczaj wolałam się nie wychylać i po prostu stać obok tego wszystkiego z boku. Czasem myślałam o tym, aby tak jak Cassie wypowiedzieć wojnę tym wszystkim próżnym dziewuchom i kompletnie przeciwstawić się przyjętym regułom, ale po chwilach takich rebelianckich zapędów, przychodziła myśl, że naprawdę nie potrzebuję pakować się w kolejne kłopoty.

          - To Sophie i Clarie, a to Mark, Stave i Jake, a wy poznajcie, to moja koleżanka ze szkoły Lucy.

          Kompletnie wyrwana z głębokiego zamyślenia spojrzałam zdezorientowana po twarzach nowo poznanych znajomych i uśmiechnęłam się nieśmiało. Każdy z nich przypatrywał mi się z zaciekawieniem i choć ich natarczywy wzrok nieco mnie peszył, starałam się pozostać wyrozumiałą. W końcu nie znali mnie, a ja całkiem niespodziewanie wtargnęłam do ich grupy, ich sceptyczne spojrzenia były więc dla mnie całkowicie zrozumiałe.

          - Miło was poznać. Dziękuję za zaproszenie, gdyby nie to pewnie skończyłabym dziś oglądając serial i zajadając się czymś niezdrowy - zaśmiałam się i chociaż wyszło to nieco bardziej nerwowo niż tego chciałam, udawałam totalnie niewzruszoną swoim lekko drżącym głosem.

          - Nie żartuj, wszyscy wiedzą, że jesteś zbyt kreatywna, żeby tak beznadziejnie spędzać weekend. Gdyby nie impreza siedziałabyś w swoim pokoju i pewnie tworzyła jakieś kolejne dzieło.

          Słysząc słowa blondynki uśmiechnęłam się jedynie krzywo i nie mówiąc już nic więcej, ruszyłam za nią wzdłuż ulicy, jak mniemam, prowadzącej do klubu, w którym mieliśmy spędzić najbliższych kilka godzin. Nazwa "Breakdown" nie mówiła mi kompletnie nic, a okolica w której się znajdowaliśmy też nie była mi do końca znana. Chwilami zaczynałam żałować, że zamknęłam się w domu na tak długi czas, że nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jakie są modne miejsca, do których lubią chodzić ludzie w moim wieku. W gruncie rzeczy całkiem zabawne było to, jak bardzo nie znam miasta, w którym mieszkam od dobrych kilku lat, jednak w tamtej chwili nie miałam zbyt wiele czasu, aby się nad tym zastanawiać. Weszliśmy do jednego z lokalnych klubów i niemal od razu uderzył w nas silny odór alkoholu, papierosów i spoconych ciał tańczących nastolatków. Nienawidziłam całej tej aury otaczającej tego typu lokale, dlatego chcąc nie chcąc zmarszczyłam nieznacznie nos. Starałam się, jak tylko mogłam ukryć swoją ogromną niechęć wobec tego miejsca, bo przecież nie chciałam urazić swoim zachowaniem Cassie i jej przyjaciół, którzy wyglądali na rzeczywiście zadowolonych z przyjścia tutaj. Nietrudno było się domyślić, że spędzają tu sporo czasu, kiedy podczas męczącej drogi wzdłuż parkietu, któreś z nich co chwilę witało się z kimś machnięciem ręką, czy krótkim uściskiem. Byli jak ryby w wodzie, to na pewno. Ja natomiast milczałam i z lekko skwaszoną miną posłusznie człapałam za paczką panny Wright. Czułam się niekomfortowo, zupełnie tak, jakbym po całości nie pasowała do tego miejsca. Coś było nie tak, a ja nijak nie potrafiłam stwierdzić co. Próbowałam wmówić samej sobie, że to tylko moje osobiste uprzedzenia, jednak jedna denerwująca myśl nie dawała mi spokoju. Uważałam, że ten cholernie dziwny i instynktowny niepokój nie wziął się z niczego i bez wątpienia w końcu uderzy we mnie z impetem. Z pewnością rozmyślałabym na ten temat tak długo, aż w końcu doszłabym do tego o co chodzi, jednak poczułam silny uścisk oplatający się wokół mojego nadgarstka, a zaraz potem zostałam pociągnięta w dół tak, że od razu znalazłam się w pozycji siedzącej. Dopiero wtedy zorientowałam się, że moi towarzysze dawno zdążyli zająć już jedną z loży i tylko ja stoję i w niepokojący sposób wpatruję się w jakiś niewidzialny punkt przed sobą. Zrobiło mi się nieco głupio przez moje zachowanie, więc aby to ukryć, poprawiłam się na swoim miejscu i nerwowo zakładając jeden zabłąkany kosmyk rudych włosów za ucho, zerknęłam w stronę Cassie, która bez słowa podała mi menu. Jednak ja bardziej niż studiowaniem menu zajęta byłam obserwowaniem otoczenia. Nagle mój wzrok przykuła dwójka chłopaków, siedząca nieopodal mnie i skradająca sobie nawzajem krótkie pocałunki.

          - Cassie.. Czy oni..?- zaczęłam niepewnie nachylając się ukradkiem nad uchem swojej koleżanki.

          Nie chciałam zabrzmieć jakkolwiek niemiło, czy nieprzyjemnie, choć trudno było mi ukryć fakt, że scena rozgrywająca się zaledwie kilka metrów obok, wprowadziła mnie w lekkie zakłopotanie. Nie byłam przyzwyczajona do oglądania homoseksualnych par i choć tak naprawdę nie miałam nic przeciwko gejom, lesbijkom, transwestytom, czy komukolwiek innemu, to w tamtej chwili poczułam się nieswojo.

          - Lucy to klub dla gejów, czego się spodziewałaś?

          Słysząc jej słowa odchyliłam się nieco do tyłu i uważnie rozejrzałam się po całej sali. To nieprawdopodobne, że dopiero wtedy zorientowałam się o co w tym wszystkim chodzi i skąd pojawił się we mnie ten cały niejasny dyskomfort. Trudno było uwierzyć, że rzeczywiście wcześniej nie zwróciłam nawat najmniejszej uwagi na tych wszystkich obściskujących się wokół mnie ludzi. To było dziwne uczucie, przypatrywać się dwóm chłopkom, którzy w dość obsceniczny sposób zajmowali się sobą zaledwie kilka metrów od naszego stolika.

          Byłam lekko poddenerwowana, ponieważ Cassie powiedziała to w taki sposób, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Tak się składało, że dla mnie nie była i do głowy nawet mi nie przyszło, że dziewczyna może zaprosić mnie do takiego, a nie innego klubu. Nie wiem, czy wynikało to z mojego ograniczonego umysłu, czy też ślepoty, ale nigdy wcześniej nie pomyślałam o tym, aby wziąć Cass jako lesbijkę. Dopiero w tamtym momencie wszystko zaczynało składać się w jedną logiczną całość. Automatycznie spojrzałam na dłoń blondynki, która spoczywała na udzie siedzącej obok niej Sophie i uśmiechnęłam się sama do siebie. Byłam taka głupia..

          Całą resztę wieczoru starałam się wyglądać, jak najbardziej naturalnie i tak, jakby pobyt tutaj nie sprawiał mi żadnego problemu, co było oczywistym kłamstwem. Próbowałam nawiązać nić porozumienia z każdą osobą, która zwróciła na mnie chociażby minimalną uwagę i zagadała. Jak się okazało znajomi Wright byli całkiem sympatycznymi młodymi ludźmi, a to, że byli innej orientacji w ogóle nie przeszkadzało mi w rozmowie i wygłupach. Piliśmy, sporo się śmialiśmy, a mój humor uległ diametralnej zmianie, na lepsze rzecz jasna. I było tak aż do momentu, kiedy cała nasza loża opustoszała, gdy wszyscy poszli na parkiet, pozostawiając mnie i Clarie same. Momentalnie zapadła pomiędzy nami dość niezręczna cisza, którą po dłuższej chwili przerwała siedząca na przeciwko mnie dziewczyna.

          - To ty jesteś ta Lucy? Przyjaciółka Stana i Louisa? Wielka artystka z Londynu, tak?-  opryskliwy ton głosu, którym się posługiwała nieco zbił mnie z pantałyku. Przygryzłam delikatnie dolną wargę i wpatrując się ze zdziwieniem w jej twarz, próbowałam rozgryźć o co jej tak naprawdę chodzi. Rzeczywiście musiałam wyglądać na zaskoczoną, bo chwilę później dziewczyna ponownie mnie zaatakowała.

          - Nie udawaj, że nie wiesz o co mi chodzi. Może i ludzie nabierają się na te twoje sarnie oczy, ale ja i Stan cię rozgryźliśmy.

          Patrzyłam na nią jak na kosmitkę. Nie docierały do mnie jej oskarżenia, kompletnie ich nie rozumiałam. Skąd ona w ogóle wiedziała o tym, że maluję? Przypuszczenie, że rozmawiała o mnie z Cassie wydawało mi się zupełnie nierealne, bo przecież po co miałyby to robić. Jednak nie były to powszechnie znane informacje, a ona skądś o nich wiedziała. Żadna sensowna odpowiedź nie przychodziła mi do głowy, natomiast zamiast niej pojawiły się kolejne pytania. Skąd ktoś taki jak ona znał Stana? Z tego co mówiła, wynikało, że byli blisko, co było raczej dziwne, bo ja sama nigdy wcześniej jej nie widziałam. Ja i Stan przyjaźniliśmy się, więc jakim cudem udało mu się ukryć znajomość z tą dziewczyną?

          Rozejrzałam się nerwowo po klubie, aby znaleźć kogoś znajomego, jednak wyglądało na to, że zdana byłam tylko na siebie. Gdyby tego było mało, dziewczyna dolewała oliwy do ognia i atakowała mnie z jeszcze większą siłą.

          - To przez ciebie Stan sfiksował. Wyjechał i nas zostawił, bo miał ciebie dość.

          Po jej kolejnych słowach żałowałam, że w ogóle podniosłam telefon do ręki i zadzwoniłam do Cassie. Nieznana mi osoba w kilka minut zepsuła mi cały wypad, a do tego czułam się jak kompletne gówno. Jej oskarżenie nie tylko były kompletnie niedorzeczne, ale też całkowicie wyssane z palca, a mimo to nie bardzo wiedziałam, jak mam się bronić i odeprzeć jej atak. Wciąż zastanawiałam się skąd w tej drobnej, uroczej dziewczynie wzięło się aż tyle niepotrzebnej agresji względem nieznanej jej osoby. Nawet to, że znała Stana, nie usprawiedliwiało jej nagłego wybuchu i atakowania mnie fałszywymi oskarżeniami. Łatwość z jaką wszystkie jadowite słowa wypływały z jej ust była zadziwiająca i wprawiała mnie w prawdziwą konsternację. W jednej chwili zapragnęłam zabrać swoje wszystkie rzeczy i wrócić do domu, gdzie po prostu zamknęłabym się w pokoju i oddała głębokim rozmyśleniom.

         - O, mówicie o Stanie? – usłyszałam uradowany głos za sobą – Dawno go tutaj nie widziałem.
Mark usiadł obok mnie, uśmiechając się szeroko. Próbowałam wymusić na sobie przyjemny wyraz twarzy, ale chłopak chyba w ogóle nie zawracał sobie tym głowy, ponieważ od razu zajął się plotkowaniem, patrząc na dziewczynę przede mną.

          - To pewnie przez Anthonego. Wiesz którego? Tego, co przez całą noc próbował poderwać Stana, a gdy nasz kochany Stan wypił o jedno mohito za dużo, to skończyli u Tonego w mieszkaniu. Spotkałem Lucasa na drugi dzień w sklepie i cóż, Anthony zna się na rzeczy. Chłopak miał tyle malinek na ciele, że myślałem, że miał jakieś bliższe spotkanie z wampirem.

          Mark nie dopuścił nikogo do głosu, dopóki nie skończył swojej jakże zawiłej opowieści na temat mojego byłego przyjaciela. Ja nie wiedziałam, jak mam to skomentować, dlatego siedziałam jak mysz pod miotłą i czekałam na rozwój wydarzeń. W głowie analizowałam każde słowo chłopaka, aby móc je poskładać w logiczną całość i dowiedzieć się czegoś o Stanie. Na końcu języka miałam setki pytań, dotyczących tej historii, jednak chłopak kontynuował swoje wywody.

          - To pewnie przez niego Stan nie pojawiała się tutaj przed wyjazdem, założę się, że bał się znowu go spotkać. W końcu sypianie z przypadkowymi gościami to chyba nie najlepsze lekarstwo na złamane serce.

          Słowa blondyna dudniły w mojej głowie, a serce niespodziewanie przyspieszyło swojego tempa. Byłam w zupełnym szoku i choć cała wypowiedź Marka mogła prowadzić tylko do jednego wniosku, to mój mózg ani myślał dopuścić taką możliwość do siebie. Próbowałam sobie jakoś to wszystko wyjaśnić, znaleźć sensowne wytłumaczenie, jednak moje starania były tak nieudolne, że pozostawało mi tylko siedzieć i udawać, że o wszystkim wiem. Mimo to nerwowo rozglądałam się po sali, próbując wytropić wzrokiem kogoś znajomego, kto mógłby uratować mnie z tej sytuacji. Śmieszne, że w swoich czterech ścianach i w szkole nie potrzebowałam nikogo, a teraz tak desperacko szukałam pomocy wśród innych ludzi. Szok powoli opuszczał moje ciało, a ja zaczynałam myśleć racjonalnie. Jak mogłam nie zauważyć, że Stan woli chłopaków? Jego sposób bycia, zachowanie i nawet wygląd niczego nie zdradzały. Najwidoczniej opanował ukrywanie się do perfekcji i nie dał mi żadnych znaków, które mogłyby świadczyć o jego odmiennej orientacji. Nie żeby to zmieniało coś pomiędzy nami, jednak czułam się jak kompletna idiotka, że tego nie zauważyłam. Uważałam się za jego przyjaciółkę, a tak naprawdę nie wiedziałam o nim nic. Zupełnie nic.

          Byłam tak zajęta analizowaniem wszystkiego, że nie zauważyłam, kiedy przy moim boku znalazła się Cassie z dwoma drinkami w ręce. Uśmiechała się od ucha do ucha, więc z całych sił próbowałam odwzajemnić ten przemiły gest, jednakże wyszedł mi zwyczajny grymas. Gdy zostałyśmy przy stoliku same, Cass postanowiła zabawić mnie rozmową i ciągle pytała jak podoba mi się impreza.

          - Dlaczego mi nie powiedziałaś?

          Zapytałam nagle, patrząc na nią smutnym wzrokiem. Nie znałyśmy się tak dobrze, a mimo to czułam do niej jakiś dziwny żal. Nie miałam do tego prawa, ale nie potrafiłam nad tym zapanować. Widziałam, jak wzdycha i chyba walczy sama ze sobą. Jej wzrok sugerował, że przejmuje się tą sytuacją, ale walczy z tym całą sobą.

          - To był TWÓJ przyjaciel, sam powinien to zrobić.

          Powiedziała po chwili, akcentując trzecie słowo i rozglądając się na boki. Nerwowo popijała drinka, jakby to jakoś pomogło. Odwróciłam wzrok i wlepiłam go w ziemię, próbując coś wymyślić. Tylko co? Co chciałam zrobić? Obrazić się o coś, co nie istniało, zrzucić winę na Cassie i wyjść z klubu? Wzięłam głęboki oddech i uśmiechnęłam się do dziewczyny, która nieśmiało wpatrywała się we mnie. Cała ta sytuacja chyba trochę mnie przerosła. W jednej chwili przypomniałam sobie, że przecież jeszcze jest Lou, który zapewne też o niczym nie wie. Nie wiem, czy to istotna dla niego wiadomość, ale przecież przyjaźnią się i Stan powinien mieć na tyle godności w sobie, żeby go o tym powiadomić. Po tym wszystkim, co Louis zrobił dla Lucasa, zasłużył sobie na to. W mojej głowie rozsiadła się myśl, że muszę poważnie porozmawiać z przyjacielem i jakoś powiedzieć mu o Stanie. Tylko nie wiedziałam jak.














* The 1975- Fallingforyou

W końcu jest rozdział. Mam nadzieję, że będziecie z niego zadowolone, chociaż odrobinę bardziej niż ja. Dawno nic nie było, ale ten odcinek ma jedenaście stron, sporo się nad nim namęczyłam i mam nadzieję, że chociaż jego długość zrekompensuje Wam przerwę i jego jakość. XD Jestem cholernie podekscytowana, że to już piętnasty rozdział, bo każdy z nich przybliża mnie do zakończenia tego opowiadania, a nie ukrywam, że mam w planach następne. :) Ale to późniejsza przyszłość.. Myślę, że ze Stabi jesteśmy na jakimś półmetku, może nieco dalej.. Dodam jeszcze tylko, że byłoby mi niezmiernie miło, gdybyście wyraziły swoją opinię na temat tego rozdziału. Nawet zwykłe "fajne" niesamowicie motywuje do dalszego pisania!
No nic, buziaki i do następnego! <3
+ Zapi, low ju :*

ask
twitter
tumblr
whopper