Chapter XIV

          Nadal nie dochodziło do mnie to, co stało się w namiocie, przez co byłam lekko nieobecna, gdy siedzieliśmy wszyscy przy zgaszonym już ognisku. Próbowaliśmy wspólnie wymyślić jakiś plan działania na dzisiejszy dzień, a ja tylko bez zastanowienia im przytakiwałam, ponieważ w głowie nadal miałam smak ust Harrego. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ktoś mnie pocałował, kiedy ktoś w ogóle się mną zainteresował. Analizowałam to tak głęboko, że przez chwilę kompletnie się wyłączyłam z rozmowy.

        - Jakieś czterysta metrów na zachód jest strumień, zauważyłem go, kiedy poszedłem wczoraj szukać Lucy..- powiedział Harry w naszą stronę, po czym skinął głową w odpowiednim kierunku.

         Momentalnie poczułam, jak lekki rumieniec oblewa moje blade dotąd policzki. Cóż, poruszanie tematu wczorajszego wieczoru będzie dla mnie dość krępującą sprawą chyba już na zawsze, a wszystko przez to, że zachowałam się jak kompletna wariatka. Bądź co bądź miałam ku temu swoje powody, ale wciąż nie usprawiedliwiało to mojego idiotycznego postępowania. Naparłam na Louisa w najbardziej nieodpowiednim i niestosownym momencie, jak tylko było to możliwe. Nie zasługiwałam więc na żadną taryfę ulgową. Prędzej, czy później musiałam w końcu przeprosić za to chłopaka i wyjaśnić, że wcale nie chciałam postawić go w niezręcznej sytuacji przy dziewczynie i najlepszym przyjacielu. Niestety póki co nie miałam ku temu okazji, ponieważ wciąż gdzieś kręciła się pozostała dwójka naszych towarzyszy, a tym razem naprawdę chciałam dotrzymać całkowitej dyskrecji i załatwić tę sprawę tylko i wyłącznie między nami. Ostatnio nie najlepiej radziłam sobie ze stresem i problemami, a niepohamowane wybuchy złości zaczęły być dla mnie chlebem powszednim. Uznałam więc, że rozmowa na osobności to najbardziej racjonalne wyjście. Nie wiem, czy ktokolwiek poza mną był w stanie przyzwyczaić się do tego typu napadów mojej lekkomyślności, dlatego uznałam, że muszę jak najszybciej uporać się z tym okropnym nawykiem i pozbyć się go raz na zawsze. Zdecydowanie nie miałam zamiaru naskakiwać na wszystkich otaczających mnie ludzi, którzy w jakiś sposób mi się narazili.

          - Możecie pójść tam się orzeźwić, my z Tommo pójdziemy po was.- zakomunikował brunet, a ja spoglądając na niego nieprzytomnym wzrokiem skinęłam jedynie delikatnie głową, po czym zniknęłam z powrotem w namiocie, aby zabrać kosmetyczkę i jakieś odpowiednie rzeczy na przebranie.

          Kiedy w końcu udało mi się uporać z plecakiem i znalazłam wszystko czego szukałam, a moja postać nareszcie wyłoniła się z namiotu, Eleanor już na mnie czekała uśmiechając się przy tym szeroko. Rzecz jasna odwzajemniłam jej miły gest, a zaraz potem wspólnie ruszyłyśmy w stronę miejsca, w którym prawdopodobnie znajdował się strumyk, o którym wspomniał Harry. Nie do końca potrafiłam określić, jak sporą odległością jest czterysta metrów, ale mimo to byłam przekonana, że przypuszczania Stylesa nie były do końca trafne, ponieważ przeszłyśmy naprawdę dość spory kawał drogi, kiedy naszym oczom w końcu  ukazał się przejrzysty strumyk. Właściwie już kładłam swoje rzeczy na pobliskiej skałce, kiedy zerknęłam na El, która natarczywie rozglądała się po okolicy, a zaraz potem odezwała się przepełnionym satysfakcją i zadowoleniem głosem:

          - Lucy, zobacz! Tam jest ujście, będzie nam wygodniej.- wskazała dłonią na znajdujący się zaledwie kilka kroków od nas niewielki staw, wokół którego rozszerzały się skaliste ścianki, które w pewnych miejscach porośnięte były jasnozielonym mchem. Z jednej ze ścianek leniwie spływała krystalicznie czysta woda, w której raz po raz odbijały się wesołe promienie słońca z trudem przedzierające się przez gęste korony drzew ciasno rozsadzone nad naszymi głowami. Sceneria tego miejsca była naprawdę bajkowa, wręcz zapierająca dech w piersiach. Niemal od razu poczułam niesamowitą ochotę na namalowanie tego cudownego krajobrazu. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą chociażby szkicownika. Byłam pewna, że moi przyjaciele ochoczo zostaliby tu ze mną jeszcze na jakieś dwie godzinki, gdybym tylko ich o to poprosiła.

          Dopiero kiedy Eleanor bez krępacji zrzuciła z siebie swoją szeroką koszulkę odrzucając ją na bok i zostając w samym staniku, uznałam, że dalsze stanie i podziwianie tego miejsca nie ma najmniejszego sensu i że rzeczywiście czas się odświeżyć. Bez głębszego zastanowienia poszłam w ślady swojej starszej koleżanki, po czym przykucnęłam zaraz przy brzegu stawu, aby nabrać trochę wody. Poranna toaleta w tych polowych warunkach była dla mnie kompletną nowością, aczkolwiek nie czułam się z tym wszystkim najgorzej.

         Właściwie można było powiedzieć, że była całkiem ciekawym i przyjemnym doświadczeniem, które z pewnością będę wspominać z uśmiechem na ustach. Przemyłam lekko twarz, jednak gdy nachyliłam się bliżej, rozpuszczone włosy spadły na mi na policzki i przy okazji zamoczyły się w stawie. Od razu wiedziałam, że muszę coś z nimi zrobić, bo nie chcę ich tutaj myć. Przecież nie mogłam dostać zapalenia płuc. Szybko związałam je w warkocz i ponownie pochyliłam się nad strumieniem. Tak, teraz byłam prawdziwą poszukiwaczką przygód, która musiała przetrwać w lesie. Byłam jak Katniss Everdeen, a ten camping mógł zostać porównany do Igrzysk Śmierci. Zaliczyłam niechcianą wędrówkę po lesie w nocy, walczyłam o przetrwanie w namiocie i znalazłam własnego sojusznika, którym okazał się Harry. Brakowało mi tylko łuku, jako mojej morderczej broni.

          Zaśmiałam się pod nosem do własnych myśli, po czym ostatni raz zerkając w stronę jeziora ruszyłam za Eleanor, która niemal bezszelestnie kroczyła już jedną ze ścieżek. Wróciłyśmy do obozowiska bez większych problemów, co niewątpliwie dla nas obu było powodem do dumy. Chłopcy kiedy tylko nas zauważyli, sami wzięli swoje rzeczy i bez słowa ruszyli w stronę, z której my moment temu przyszłyśmy.
Uznałyśmy razem z El, że przed podróżą do domu wypadałoby jeszcze cokolwiek przekąsić, dlatego od razu zabrałyśmy się za przyszykowanie kilku kanapek ze wszystkich tych składników, których nie zdążyliśmy wykorzystać wczoraj. Z początku wydawało nam się, że jedzenie nie będzie zbyt atrakcyjne, aczkolwiek ostatecznie okazało się, że zostało nam dużo więcej produktów, niż przypuszczałyśmy, dlatego też kanapki wyszły całkiem wypaśne, a ich widok był naprawdę bardzo apetyczny, o czym nie omieszkał wspomnieć Louis, kiedy tylko śniadanie pojawiło się w zasięgu jego wzroku.

          Spojrzałam w stronę dwójki przyjaciół, a moje źrenice rozszerzyły się w jednej sekundzie, a na ustach automatycznie pojawił się szeroki uśmiech. Oboje byli kompletnie przemoczeni, od stóp po głowę, a ja zastanawiałam się, jakim cudem jeszcze nie zaczęli trząść się z zimna. Woda w stawie była naprawdę lodowata i chociaż pogoda jak na tę porę roku była dość ciepła, to nie zmieniało to faktu, że do prawdziwych upałów sporo jeszcze brakowało.

          - Nawet nie pytajcie, Louis to idiota.- fuknął Harry i w tym momencie obie z panną Candler nie wytrzymałyśmy wybuchając niepohamowaną salwą śmiechu.

          Byli dorośli, zarabiali naprawdę wielkie pieniądze, a ich życie było właściwie ciągłą pracą, a mimo to oni wciąż zachowywali się jak dzieci. To było komiczne, a z drugiej strony naprawdę cholernie słodkie i urocze. Nie mogłam, a nawet nie chciałam powstrzymywać szerokiego uśmiechu, który mimowolnie wciąż gościł na moich malinowych ustach.

          Louis zdążył już przykleić się do śniadania, dlatego wszyscy wzięli z niego przykład i po chwili nasze żołądki były pełne. Gdy składaliśmy namioty, Lou i ja nie odzywaliśmy się do siebie i robiliśmy to w milczeniu. Harry notorycznie próbował mnie rozśmieszyć, udając, że nie potrafi sobie sam poradzić. Uśmiechałam się lekko, jednak moja sytuacja z Louisem zaprzątała mi głowę i nie dawała spokoju. Chciałam to wszystko jakoś rozwiązać, ale nadal bolało mnie to, że ukrywał przede mną takie informacje. Jak się okazało chwilę później, niespecjalnie długo musiałam czekać na moment, w którym przyjdzie mi się zmierzyć z rosnącym między nami napięciem.

          - Lucy możemy porozmawiać?- przyciszony głos przyjaciela zabrzmiał tuż obok mojego ucha, a ja wzdrygnęłam się nieznacznie wyczuwając nieubłaganie zbliżającą się konfrontację.

          Zamarłam, a moje serce nieznacznie przyspieszyło tempa. Po chwili jednak biło już tak szybko i głośno, że zaczęłam całkiem na poważnie zastanawiać się, czy reszta obozowiczów również może usłyszeć jego miarowe uderzenia. Dalsze milczenie i udawanie posągu najwidoczniej nie było dobrą taktyką i wcale nie sprawiało, że Louis zrezygnuje, bo kiedy tylko uniosłam głowę, napotkałam jego lekko ponaglające spojrzenie. Niebieskie tęczówki wciąż natarczywie przypatrywały się mojej twarzy, a ja zachowywałam się niczym spłoszona sarna, która po raz pierwszy w życiu doświadczyła tak bliskiego kontaktu z człowiekiem. W rzeczy samej tak właśnie się wtedy czułam i chociaż bardzo pragnęłam to ukryć, to wszystkie moje nieudolne próby kończyły się totalnym fiaskiem. Jeszcze jedynie przez moment rozważałam ucieczkę w głąb lasu, aż w końcu postanowiłam stawić czoła tej rozmowie tak, jak zrobiłaby to każda normalna osoba.

          - Pewnie..- uśmiechnęłam się blado i szybko podniosłam się do pozycji stojącej, aby moment później skierować swoje kroki na ubocze obozowiska.

          W miejscu, w którym się zatrzymałam, można było odczuć chociaż minimalną nutkę prywatności i odosobnienia od reszty załogi, dlatego uznałam, że dalszy marsz nie ma sensu. Przystanęłam przy jednym z drzew i opierając się biodrem o jego pień zerknęłam w stronę Lou. Gołym okiem było widać jak usilnie chłopak próbuje dobrać odpowiednie słowa, aby zabrzmiały na tyle przekonująco, żebym mu wybaczyła. Trudno powiedzieć ile rzeczywiście tak staliśmy zanim szatyn wychrypiał słabym głosem:

          - Wiesz, że chciałem dobrze.. W życiu bym cię nie skrzywdził, nie celowo. Przepraszam.

          Z każdym wypowiedzianym przez chłopaka słowem mój żołądek zawiązywał się w coraz ciaśniejszy supeł, który skutecznie uniemożliwiał mi prawidłowe funkcjonowanie. Wszystkie moje kończyny kompletnie zesztywniały w efekcie czego wyglądałam niczym słup, z całkowicie beznamiętną twarzą i oczami tak pustymi, jak to tylko możliwe. Odczuwałam wewnętrzny ból, kiedy patrzyłam na jego smutną twarz, a mimo to nie potrafiłam się odezwać i zapewnić go, że wszystko jest w porządku. Tak naprawdę jedyne o czym marzyłam, to wpaść w jego ramiona i nigdy więcej nie pozwolić mu na to, aby swoim głupim zachowaniem niszczył to, co było między nami, ale.. No właśnie, zawsze było jakieś ale, a to było na tyle poważne, że nie potrafiłam go tak po prostu zignorować. Zwykłe "przepraszam" absolutnie mnie nie satysfakcjonowało i nie miałam zamiaru wybaczyć mu tak po prostu, jak bywało to zazwyczaj. Fakt, gniewanie się na Louisa było dla mnie czynnością praktycznie niemożliwą, która wymagała ode mnie dużo więcej wysiłku niż miałoby to miejsca z jakąkolwiek inną osobą. Jednak nie mogłam pozwolić  sobie na okazywanie słabości, byłoby to niczym jawne zezwolenie na dalsze kłamstwa i nieczyste zagrywki, które w tak ohydny sposób zaburzały to, co nazywaliśmy przyjaźnią, a czego zbudowanie trwało naprawdę bardzo długo. Takie zmaganie się z samą sobą przynosiło mi wiele bólu, którego nie było w stanie zagłuszyć właściwie nic konkretnego. Potrzebowałam jasnych wyjaśnień, a Tomlinson ociągał się z ich podaniem. Postanowiłam po prostu milczeć tak długo, aż nie usłyszę tego czego chcę.

          - Nie wiedziałem co robić. Stan zadzwonił do mnie z aresztu, błagał, żebym mu pomógł, a kiedy dowiedział się, że jestem z tobą.. Wpadł w szał. Lucy on zadaje się z jakimiś podejrzanymi typami i jestem prawie w stu procentach pewien, że to oni mają coś wspólnego z jego aresztowaniem. W końcu Stan i dragi? Wiem, że ostatnio zachowywał się jak palant, ale on sam by tego nie wymyślił. Sądzę, że nie do końca poradził sobie z przeprowadzką do Londynu, nie mogłem go tak zostawić.. Proszę, zrozum to- wydyszał w końcu, a ja dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że podczas jego monologu wciąż wstrzymywałam oddech, jak gdyby w obawie, czy słowa, którymi ma zamiar mnie poczęstować, będą wystarczająco przekonujące.

          Błagalny ton głosu jakim posługiwał się chłopak sprawiał, że czułam się jeszcze gorzej, niż parę chwil temu. Oczywiście wszystko co powiedział było całkowitą prawdą, a ja bezapelacyjnie się z nim zgadzałam, jednak w rzeczywistości wcale nie o to się na niego złościłam. Nadal nie mogłam pojąć, jak mógł to wszystko przede mną zataić i tak po prostu udawać, że wszystko jest okej. W całej swojej głowie znalazłam jedynie jedną rzecz, która była dla mnie jeszcze bardziej niepojęta. Jakim cudem Lou wciąż nie dostrzegał tego w czym tak naprawdę leży cały problem. Zawracał sobie głowę czymś, o czym ja nie myślałam prawie wcale, natomiast ignorował to, co dla mnie stanowiło najpoważniejszy problem- nasz wzajemny brak zaufania.

          - Lou ja to wszystko rozumiem, gdybym była na twoim miejscu też nigdy bym nie zostawiła Stana w potrzebie, bez względu na to jakim cholernym dupkiem był w stosunku do mnie, ale.. Pamiętasz twoje urodziny? Sylwestra? Obiecaliśmy sobie, że będziemy ze sobą w stu procentach szczerzy.. Uważasz, że dotrzymałeś tej obietnicy?

          Widziałam, jak otwiera usta, aby coś powiedzieć, ale dosłownie chwilę potem zamknął je z powrotem, jak gdyby zdał sobie sprawę z tego, że nic z tego co kłębiło się w jego głowie, nie było w stanie załagodzić sytuacji.

          - Aż tak bardzo mi nie ufasz? Przecież bym cię wspierała.. Zawsze stanę za tobą murem, niezależnie od twojej decyzji, powinieneś o tym wiedzieć- doskonale słyszałam jak mój głos załamuje się z każdym kolejnym słowem, ale starałam się powstrzymać łzy i najzwyczajniej w świecie zignorować coraz bardziej piekące mnie oczy.

         Płakałam za każdym razem, kiedy moje relacje z Louisem pozostawały pod znakiem zapytania, jednak tym razem próbowałam być silna i stanowcza, z nadzieją, że moja zdecydowana postawa w pewien sposób wpłynie na przyjaciela i pomoże mu zrozumieć mój punkt widzenia.

          - Ufam ci, oczywiście że ci ufam, chciałem cię chronić, nic więcej..- powiedział cicho, po czym spuścił głowę wbijając wzrok w czubki swoich czarnych vansów, którymi od dłuższej chwili drążył w ziemi niewielkie koryto.

          Jeszcze tylko przez moment milczałam zastanawiając się co powinnam była zrobić, aż w końcu bez jakichkolwiek precedensów zawiesiłam swoje ręce na szyi chłopaka i niespodziewanie przylgnęłam do jego klatki piersiowej.

          - Niech cię diabli Tomlinson, nie rób mi tego nigdy więcej..

          Chłopakowi wyraźnie ulżyło, choć bez wątpienia taki obrót sprawy z początku nieco go zaskoczył. Przez większość czasu naszej rozmowy udawałam nieugiętą, a każde słowa, które kierował w moją stronę odbijałam z taką łatwością niczym za pomocą jakiegoś obronnego zaklęcia, jednak moja miękka i niewątpliwie cholernie wrażliwa strona w końcu dała o sobie znać. Nie potrafiłam dłużej być na niego zła, czy chociażby patrzeć na niego tym lekko wyniosłym i pełnym zawodu wzrokiem. Oczywiście jego brak zaufania wciąż przyprawiał mnie o nieprzyjemne kłucie w okolicach serca, ale musiałam się z nim pogodzić. Nie dla niego, a dla samej siebie. Bez niego po prostu bym zwariowała.

          Uśmiechając się, wróciliśmy do obozowiska, gdzie Harry i El czekali na nas, a wszystkie nasze rzeczy były już spakowane. Louis pomógł Stylesowi wpakować ostatnią torbę do bagażnika i byliśmy gotowi na powrót. Eleanor usiadła sobie z tyłu razem z Harrym, a mnie przypadło miejsce obok przyjaciela, który był kierowcą. Droga minęła nam raczej spokojnie, słuchaliśmy muzyki, czasem coś podśpiewywaliśmy pod nosem, Hazza zasnął, a ja z Lou wymieniłam tylko kilka zdań. Ta przygoda nas zmęczyła, co gołym okiem było po nas widać, dlatego nikt nie miał pretensji do nikogo, że nie pałamy nadmiernym entuzjazmem. Nawet nie zauważyła, gdy zatrzymaliśmy się na moim podjeździe, a Lou opuścił samochód, aby wyciągnąć mój bagaż. Od razu w drzwiach pojawili się moi opiekunowie i Will od razu zabrał moje rzeczy. Głośno westchnęłam i stanęłam naprzeciw przyjaciela. Pozostała dwójka wyszła z pojazdu chwilę po nas stając gdzieś na uboczu.

          - Zobaczymy się jeszcze zanim wyjedziecie?- spytałam cicho z nutką desperacji w głosie.

          Nienawidziłam pożegnań, a szczególnie tych pożegnań z Louisem, bo kiedy jego nie było obok czułam się taka pusta, jak tylko było to możliwe. Zupełnie jakby moje życie bez tego zwariowanego kolesia i wszystkiego co było z nim związane, było po prostu bez sensu. W takich momentach zaczynałam zdawać sobie sprawę z tego, jak silnie jestem przywiązana do jego osoby, do jego przyjaciół i życia, które tak bardzo nie pasowało do mojego własnego. Byliśmy tak różni, tak odmienni, a nasze spojrzenie na świat cholernie się różniło, a mimo to przez ostatnich kilka miesięcy nie marzyłam o niczym, jak tylko o tym, aby przyjaźń z Tomlinsonem weszła do mojego życia codziennego. Dzień w dzień wyobrażałam sobie, jakby to było, gdyby nie dzieliła nas odległość i jego niesamowicie wymagająca pasja, jaką była muzyka. Pragnęłam móc zadzwonić do niego o każdej porze dnia i powiedzieć, że po prostu strasznie mi go brakuje i że powinien przyjechać z jakimś niezdrowym jedzeniem, podczas kiedy ja zaparzę herbatę. Chciałam móc siedzieć obok niego w zwykły wtorkowy wieczór, zajadać się żelkami, które tak uwielbiał i najzwyczajniej w świecie opowiadać mu o tym, co przydarzyło mi się tego dnia. On nabijałby się ze mnie i mojej nieziemskiej niezdarności, a ja chociaż udawałabym obrażoną, to tak naprawdę uśmiechałabym się pod nosem próbując powstrzymać swój szaleńczy chichot. Marzyłam o tym, żeby był tu, blisko mnie. Uczestniczenie w jego życiu stało się moim absolutnym priorytetem i nie wyobrażałam sobie, aby w jego, czy mojej przyszłości zabrakło miejsca dla tej relacji. Myśląc o studiach i o tym co mnie czeka, zdawałam się wyczekiwać tylko i wyłącznie momentu, kiedy rzeczywiście przeniosę się do Londynu i będę mieć go na wyciągnięcie ręki. Zupełnie jakby okres, przez który właśnie przechodzimy był jedynie czymś chwilowym i przemijającym. Wciąż byłoby to ograniczone trasą koncertową i jego zabieganą pracą, ale byłabym tam i tylko czekała aż pojawi się w mieście z kompletnym nieładem na głowie i tym irytująco słodkim uśmiechem, który sprawiał, że i ja nie mogłam powstrzymać kącików swoich ust, które na jego widok automatycznie wędrowały ku górze. Czasem wydawało mi się, że ta moja tęsknota za Lou była chora i w pewnym sensie totalnie wariacka, ale nawet jeśli rzeczywiście tak było, to wcale o to nie dbałam. Każdy chce mieć swoich przyjaciół blisko siebie, to normalne, prawda?

          - Oczywiście, że się zobaczycie, ponieważ cała wasza trójka wpadnie do nas na obiad, prawda Louis?- głos mojej opiekunki zabrzmiał w mojej głowie i zdałam sobie sprawę z tego, że cisza między nami wszystkimi, a tym samym moje głębokie rozmyślenia, trwały zdecydowanie dłużej, niż uchodziło to za naturalne. - Chyba mi nie odmówisz, tak dawno u nas nie byłeś..- dodała, a ja spojrzałam na nią przez ramię z delikatną dezaprobatą.

          Nie chciałam wymuszać na swoich przyjaciołach spędzania kolejnego wspólnego popołudnia, choć wiadomym było to, że czułam ogromną ekscytację, a zarazem lekki niepokój na samą myśl, że Louis, Eleanor i Harry pojawią się w moim domu. Tak czy inaczej nie miałam zamiaru psuć ich planów, jeśli takowe mieli.

          - Pewnie, że nie odmówię. Więc o której?- pogodny ton głosu szatyna sprawił, że poczułam się z tym wszystkim naprawdę dużo lepiej. Może próbowałam przekonać samą siebie, ale myśl, że i on ma ochotę na kolejne spotkanie w przyjemny sposób połechtała moje ego.

          - Szesnasta trzydzieści, pasuje wszystkim?- kobieta przesunęła wzrokiem po trójce moich znajomych, a ja uśmiechnęłam się delikatnie, kiedy każdy z nich skinął głową. Ja sama zatrzymałam spojrzenie na Harrym, który niemal od razu to wyczuł i zerknąwszy w moją stronę puścił mi oczko uśmiechając się w ten specyficzny dla siebie, rozbrajający sposób. Świadomość, że jeden z najpiękniejszych uśmiechów jaki widziałam w swoim życiu, był skierowany właśnie do mnie, napawała mnie nieprawdopodobną radością. Nie mogłam nie pomyśleć o tym, co stało się tego ranka i chociaż ów wspomnienie było jednym z lepszych jakie posiadałam, powstrzymanie szkarłatnego rumieńca, który niespostrzeżenie wkroczył na moje policzki, była praktycznie niemożliwa.

          - W takim razie do zobaczenia, mam nadzieję, że wszyscy lubicie kurczaka, William przyrządza najlepszego w całym Doncaster.

          Nie wiem, czy bardziej cieszyłam się, czy też może stresowałam tym obiadem, ale jedno było pewne- to będzie kolejny niezapomniany wieczór idealnie wpasowujący się do mojej kolekcji.

***

          Do obiadu zostało dosłownie dziesięć minut, a ja nerwowo chodziłam po pokoju, co chwila poprawiając bluzkę, albo włosy. Cholernie się stresowałam, chociaż dobrze wiedziałam, że nie mam czym. Oczywiście cieszyłam się na ten wieczór, bo potem najprawdopodobniej miałam pożegnać się z nimi na kolejne miesiące. A może to właśnie tym się stresowałam? Tym, że znowu zostanę tutaj sama, bez nich. Dzwonek do drzwi nie pozwolił mi dłużej zastanawiać się nad bezsensownością mojego losu. Gdy zeszłam na dół, zobaczyłam trójkę wystrojonych młodych ludzi. Louis i Harry byli ubrani na luzie, jednak mieli marynarki, a Eleanor założyła śliczną sukienkę, w której jej nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Po krótkim przywitaniu wszyscy zasiedli do stołu, bo głód dawał o sobie znać. Kurczak w potrawce był naprawdę niesamowity i sądząc po minach moich towarzyszy mieli dokładnie takie samo zdanie na ten temat. Obiad minął w niesamowicie swobodnej atmosferze. Moi opiekunowie zadawali wiele ciekawych pytań dotyczących trasy i kariery chłopaków, a do tego opowiadali ciekawe żarty. Wydaje mi się, że wszyscy odczuli to, że El i Will nie są sztywnymi rodzicami.

          Gdy wszyscy zjedli, Eleanor i Will poszli pozmywać, a Louis i El zgłosili się do pomocy. Nie sprzeciwiałam się temu, bo chciałam porozmawiać z Harrym sam na sam. Usiedliśmy sobie na tarasie, ponieważ pogoda dopisywała i przez dłużą chwilę żadne z nas się nie odzywało.

          - Dzwoniła do mnie Juliette z galerii. Chce abym ostatecznie potwierdziła sprzedaż swoich obrazów..- zagadnęłam cicho spoglądając na niego nieśmiało.

          Nie odzywał się, jedynie wpatrywał się wyczekująco w moje oczy, jakby dobrze wiedział, że nie na tym powinna się skończyć moja wypowiedź. Jego spojrzenie było natarczywe i intensywne, choć tak naprawdę całkiem przyjemne. Jednak to moment, w którym uśmiechnął się zachęcająco, postanowiłam podzielić się z nim swoimi obawami.

          - Wciąż się waham Harry. Boję się, to w końcu moje autoportrety, najbardziej osobiste i znaczące jakie kiedykolwiek stworzyłam. Nie chcę żeby trafiły w nieodpowiednie ręce.

          Nigdy wcześniej nie mówiłam o tym nikomu. Oczywiście każdy kto był w galerii i widział moje prace, mógł się domyślić, że były to autoportrety, ale tu chodziło o coś więcej. O sferę uczuć, moich obaw i lęków, które w nich zatopiłam, a których nie było widać na pierwszy rzut oka. Te obrazy były moją osobistą terapią, dzięki której próbowałam pozbyć się z siebie tego wszystkiego, co tak bardzo mi przeszkadzało i przez co wciąż budziłam się w nocy spocona i zmęczona ze zduszonym gardłowym krzykiem. Nie widziałam więc nic dziwnego w tym, że nie podobała mi się myśl, że miałyby tak po prostu wisieć u kogoś w salonie. U kogoś kto kompletnie nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ważne i istotne dla mnie były, jak bardzo mi pomogły.

          - Sprzedajesz swoje lęki, ale kupiec nigdy się o tym nie dowie, bo jest nikim, więc robisz to anonimowo.

          Siedziałam przez chwilę i wpatrywałam się w niego, w jego usta, które wypowiedziały właśnie jedno zdanie, miażdżące moje wszystkie niepewności. Czułam się tak, jakby właśnie ktoś zabrał to palące niezdecydowanie cząstkę po cząstce, a w zamian rozszczepił pewność. Pewność, że nikt nigdy nie pozna tego, co widnieje na obrazie, dopóki ja na to nie pozwolę, dlatego nie mam się czego obawiać. To dzieło będzie wisieć u kogoś anonimowego, z którym nigdy nie będę miała styczności.

          Z tego amoku wyrwały mnie śmiechy Louisa, który razem z moją rodziną postanowili do nas dołączyć i już po chwili wszyscy cieszyliśmy się z cudownej pogody. Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy i w końcu ta trójka musiała wracać do domu. Pożegnaliśmy się i umówiliśmy, że jutro przed odjazdem wpadną na chwilę, żeby się porządnie pożegnać. Nie chciałam, żeby mnie opuszczali, ale nic na to nie mogłam poradzić. Gdy tylko zniknęli z pola mojego widzenia, wróciłam do domu i usiadłam na sofie, włączając telewizor. Tak naprawdę nawet nie wiedziałam, co oglądam, ponieważ nie potrafiłam wyjść z własnej głowy. Siedziałam tam od pocałunku z Harrym i chyba powinnam się przyzwyczaić, że tak szybko to nie minie.

          - Lubisz go, prawda?- byłam tak pochłonięta własnymi myślami, że właściwie kompletnie nie zarejestrowałam momentu, w którym Eleanor pojawiła się w salonie, a tym bardziej kiedy przysiadła tuż obok mnie wlepiając we mnie spojrzenie tych wielkich, zielonych oczu.

          Byłam roztargniona i kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Eleanor czytała ze mnie jak z otwartej książki, a ja nie wiedziałam, jak temu zaradzić.

          - Hę?- odparłam elokwentnie przenosząc na nią swoje nieprzytomne spojrzenie.

          - Harrego. To naprawdę miły chłopak, powinnaś dać mu szansę.

          Kobieta poklepała mnie lekko po udzie, po czym z gracją podniosła się z sofy i dając mi przelotnego buziaka w czoło odeszła prawdopodobnie kierując się do swojej sypialni.

          - Tak.. To miły chłopak..- szepnęłam już bardziej do siebie, po czym wypuszczając powietrze z cichym świstem i odchylając głowę do tyłu spojrzałam na śnieżnobiały sufit.

          Powinnam dać mu szansę. Ale czy on w ogóle jej chciał?

















W końcu. Wybaczcie zwłokę, chujowość, marność i wszystko inne, za co potencjalnie można mieć do mnie pretensje ze względu na ten rozdział. XD Nie będę się rozpisywać, bo mam dziś do przeczytania i skomentowania kilka blogów, a rano muszę wstać, bo idę na dziarę (TAAAAAAAK KURWAAA, MUSIAŁAM SIĘ POCHWALIĆ XDDDDD btw co stres :o). Dlatego jedynie mogę serdecznie zachęcić Was do komentowania i powiedzieć "do następnego". :)
Enjoy! <3

twitter
ask
tumblr
WHOPPER